Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

1. fūror, ātus, 1, v. dep. a. (act. inf. furasse, Fulg. Myth. 2, 6; sup. furatum, Plaut. Rud. 1, 2, 23; id. Trin. 4, 2, 22: furatus, in pass. signif., App. M. 10, p. 220) [fur], to steal, purloin, pilfer (syn.: latrocinor, clepo, rapio).

  1. I. Lit. (class.): solet haec, quae rapuit et furatus est dicere se emisse, Cic. Verr. 2, 1, 22, § 60: furatur aliquid aut eripit, id. Off. 2, 11, 40; id. N. D. 2, 63, 157: pecuniam ex templo, Quint. 3, 6, 41; Suet. Caes. 54.
    Absol.: ad furandum venire, Plaut. Ps. 3, 2, 61; so of pillaging, military raids: ille robore exercitus inpar, furandi melior, Tac. A. 3, 74 init.; of literary theft: ut iste in furando manibus suis uteretur, Cic. Verr. 2, 4, 15, § 33: si ego tuum (librum) ante legissem, furatum me abs te esse diceres, id. Att. 2, 1, 1; cf. Poët. ap. Quint. 8, 3, 29.
  2. II. Transf., in gen., to take away by stealth, remove secretly, to withdraw: pone caput, fessosque oculos furare labori, Verg. A. 5, 845: membra, Sil. 10, 74: sese, id. 14, 561: vultus veste, i. e. to hide, Sen. Agam. 914: non enim furatus esse civitatem, non genus suum ementitus dicitur, Cic. Balb. 2, 5: speciem furabor Iacchi, will represent, personate, Prop. 4 (5), 2, 31: audiendi facultatem, to obtain by stealth, Amm. 14, 11, 15.