Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

1. fānum, i, n. [fari; cf. Varr. L. L. 6, § 54 Müll.; Paul. ex Fest. p. 88, 1, and 93, 17 Müll.; Cic. Div. 1, 41, 90], a place dedicated to some deity by forms of consecration, a sanctuary, temple (syn.: templum, aedes, delubrum, cella, sacellum, sacrarium): in ea pugna Jovis Statoris aedem votam, ut Romulus ante voverat: sed fa num tantum, id est locus templo effatus, sacratus fuerat, Liv. 10, 37 fin.; Sen. Ben. 7, 7: eamque unam ob causam Xerxes inflammari Atheniensium fana jussisse dicitur, quod deos inclusos parietibus contineri nefas esse duceret, Cic. Rep. 3, 9: pro patriis fanis atque delubris propugnandum, id. Rab. Perd. 10, 30: de aris ac focis, de fanis ac templis, id. Cat. 4, 11, 24: fana templaque expilavit, Suet. Caes. 54: propter fani religionem, Cic. Inv. 2, 1, 1: fanum antiquissimum et sanctissimum, id. Verr. 2, 1, 20, § 54: Dianae Ephesi, Caes. B. C. 3, 33, 1: Junonis, Cic. Verr. 2, 1, 20, § 52: Herculis, Caes. B. C. 2, 18, 1: Hammonis, Lucr. 6, 848: Eumenidum, Cic. N. D. 3, 18, 46; Vulg. Judic. 9, 4 al.

2. Fanum, i, n., a city in Umbria, on the Adriatic Sea, with a celebrated temple of Fortuna, now Fano, Caes. B. C. 1, 11 fin.; called also Fanum Fortunae, Plin. 3, 14, 19, § 113; Tac. H. 3, 50; Inscr. Orell. 83 and 84; and Colonia Fanestris, Vitr. 2, 9, 16; 5, 1, 6; cf. Inscr. Orell. 1535; 3143; 3969.