Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

con-scĭus, a, um, adj. [scio], that knows something in company with others or by himself, knowing with others or self-knowing (freq. in all periods and species of composition).

  1. I. Knowing or conscious of something with another, privy to; and subst., a (male or female) participant in a thing, an accessory, accomplice, confidant, etc.; constr. with the gen., dat., in, and de aliquā re, an obj.- or rel.-clause, or absol. (cf. Rudd. II. p. 71).
          1. (α) With gen. with or without dat. pers. (cf. β infra): qui tam audacis facinoris mi conscius, Ter. Phorm. 1, 3, 4; cf.: alius alii tanti facinoris conscii, Sall. C. 22, 2: si conscius Dymno tanti sceleris fuissem, Curt. 6, 10, 20; and: nondum tot flagitiorum exercitui meo conscius, Tac. A. 1, 43: T. Pomponius, homo omnium meorum in te studiorum et officiorum maxime conscius, Cic. Fam. 5, 5, 1; so, maleficii, id. Clu. 22, 59: conjurationis, Sall. C. 37, 1: ante actae vitae, Liv. 9, 26, 14: infirmitatis nostrae, Quint. 10, 3, 19: interficiendi Postumi Agrippae, Tac. A. 3, 30; cf.: Caesarianae necis, Suet. Ner. 3; and necis (opp. auctor), id. ib. 33: peccati erilis, Hor. S. 2, 7, 60: adjutores quosdam, conscios sui ( = sui consilii) nactus, Caes. B. C. 3, 108, 2.
            Poet.: arva versi regis, Ov. M. 7, 385; cf.: quorum nox conscia sola est, id. ib. 13, 15: fati sidera, Verg. A. 4, 519: mentis, Ov. H. 17, 265 al.
          2. (β) With dat.: huic facinori tanto tua mens liberalis conscia esse non debuit, Cic. Cael. 21, 52: temeritati et mendacio meo, id. Verr. 2, 4, 56, § 124 (quoted in Arus. Mess. p. 220 Lind.): Fabricium quemconscium illi facinori fuisse arbitrabatur, Cic. Clu. 20, 56 al.: verbis, Tib. 1, 9, 41: coeptis, Ov. M. 7, 194.
            Poet.: sacris nox, Ov. M. 6, 588 Heins.: deliciis meis antra, id. H. 15, 138: conubiis aether, Verg. A. 4, 168 Wagn. N. cr.: gens nascenti conscia Nilo, Luc. 1, 20.
          3. (γ) With in: mihi in privatis omnibus conscius, Cic. Att. 1, 18, 1; so, conscius vestris in lacrimis adfueram, Prop. 1, 10, 2.
          4. * (δ) With de: addit ad extremum, se audisse a Curione his de rebus conscium esse Pisonem, Cic. Att. 2, 24, 3; cf. conscientia, II. A. β.
            (ε) With rel.-clause: multis consciis quae gereretur, Nep. Dion, 8, 4.
            (ζ) Absol.: nec mihi conscius est ullus homo, Plaut. Rud. 4, 2, 21; id. Truc. 1, 1, 40; cf.: fac me consciam, id. Cist. 2, 3, 46; Ter. Heaut. 1, 1, 69; Cic. Att. 2, 24, 1; cf. Nep. Milt. 3, 6; Quint. 5, 7, 37; Tac. A. 1, 5; Hor. C. 3, 6, 29.
            Poet.: cetera nox et nos et turris conscia novit, Ov. H. 18, 105: silva, id. M. 2, 438: rubor, Cat. 65, 24 al.
            Hence, subst.: conscĭus, i, m., of those who are participants in a crime, conspiracy, etc., a partaker, jointconspirator, accessory, accomplice, confidant, etc., Nep. Dion, 9, 1; Quint. 4, 2, 48; 9, 2, 81 sq.; Suet. Dom. 10: consciorum nomina exponere, Curt. 8, 6, 24: Othonis, Tac. H. 1, 39 al.: se (sacerdotes Germanorum) ministros deorum, illos (equos) conscios putant (sc. deorum), id. G. 10.
  2. II. With sibi, knowing something in one’s self, conscious of.
    1. A. In gen., in a good and bad sense.
          1. (α) With gen.: qui (sc. populus Romanus) si alicujus injuriae sibi conscius fuisset, etc., Caes. B. G. 1, 14; so, sibi nullius culpae, Cic. Off. 3, 18, 73: mihi dissimulati in ullā parte judicii, Quint. 3, 6, 64: sibi irae et iracundiae, Suet. Claud. 38: sermonis adversus majestatem tuam habiti nullius conscii sumus nobis, Curt. 7, 1, 21: mens sibi recti, Verg. A. 1, 604; cf. without sibi, Ov. F. 4, 311: admissae nequitiae, Prop. 1, 15, 38: audacis facti (lupus), Verg. A. 11, 812.
          2. (β) With dat.: sibi factis mens, Lucr. 3, 1018.
          3. (γ) With in: nuila sibi turpi in re, Lucr. 6, 393.
          4. (δ) With acc. and inf. as object, Ter. Ad. 3, 2, 50: etsi mihi sum conscius, numquam me nimis cupidum fuisse vitae, Cic. Tusc. 2, 4, 10; Quint. 12, 11, 8.
            (ε) With rel.- or subj.-clause: cum sibi conscius esset, quam inimicum deberet Caesarem habere, Hirt. B. G. 8, 44 fin.
            With adv.: mulieres male sibi consciae, Just. 2, 5, 7.
            Absol.: ego pol, quae mihi sum conscia, hoc certo scio, etc., Ter. Eun. 1, 2, 119: conscia mens ut cuique sua est, etc., Ov. F. 1, 485.
            Poet.: virtus, Verg. A. 12, 668.
            Constrr. analogous to the Greek: conscius sum mihi benefacienti and benefaciens (σύνοιδα ἐμαυτῷ πεποιηκότι or ποιῶν), are mentioned by Prisc. p. 1205 P., as much used earlier, but without exs. in proof.
    2. B. In partic., conscious to one’s self of wrong (rare, and mostly poet.): nihil est miserius quam animus hominis conscius, Plaut. Most. 3, 1, 13: animus, Lucr. 4, 1131; Sall. C. 14, 3; Sen. Hippol. 496.
      Poet.: vultus, Sen. Herc. Fur. 692.