Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

as-sūmo (ads-, Lachm., Halm, B. and K., Weissenb., K. and H.; ass-, Merk.), mpsi, mptum, 3, v. a., to take to or with one’s self, to take up, receive, adopt, accept, take.

  1. I. In gen.
    1. A. Lit.: Plura sibi adsumunt quam de se corpora mittunt, Lucr. 2, 1124: cibus atque umor membris adsumitur intus, id. 4, 1091; so of nourishment, Cels. 1, 3; 5, 27, n. 17; Scrib. Comp. 200: numquam committet, ut id, quod alteri detraxerit, sibi adsumat, Cic. Off. 3, 5, 23: sacra Cereris adsumpta de Graeciā, id. Balb. 24, 55: socius et administer omnium consiliorum adsumitur Scaurus, Sall. J. 29, 2: eos in societatem consilii avunculi adsumunt, Liv. 2, 4, 2: adulescentes conscii adsumpti, id. ib.: in societatem armorum, id. 2, 22; so, in consilium, Plin. Ep. 3, 19; id. Pan. 8: in consortium, id. Ep. 7, 3: nec decet aliter filium adsumi, si adsumatur a principe, i. e. is adopted, id. ib. 7, 4; 8, 3: uxorem, id. ib. 83, 4: si rursum (uxor) adsumeretur, Tac. A. 12, 2: adsumptis duobus filiis ire perrexit, Vulg. Gen. 48, 1; ib. 2 Par. 23, 20: Tunc adsumpsit eum Diabolus, ib. Matt. 4, 5: adsumit Jesus Petrum, ib. Marc. 9, 1: quem (arietem) adsumens obtulit holocaustum pro filio, ib. Gen. 22, 13; ib. Lev. 14, 10 et saep.: in familiam nomenque, Tac. A. 1, 8 et saepe: cautum dignos adsumere, to take or choose as friends only those worthy of you, Hor. S. 1, 6, 51: adsumpsit Jesus duodecim, i. e. as his disciples, Vulg. Luc. 18, 31.
      So of the assumption of our Lord to heaven: Dominus Jesus adsumptus est in caelum, Vulg. Marc. 16, 9; ib. Act. 1, 2.
    2. B. Trop.: libero tempore, omnis voluptas adsumenda est, omnis dolor repellendus, Cic. Fin. 1, 10, 33: laudem sibi ex aliquā re, id. Mur. 14, 31: ut acer equus pugnae adsumit amorem, Ov. M. 3, 705: omne quod sumatur in oratione, aut ex suā sumi vi atque naturā aut adsumi foris, Cic. de Or. 2, 39, 163: alii (loci) adsumuntur extrinsecus, id. Top. 2, 8; id. Planc. 23, 56 Wund.: orator tractationem orationis sibi adsumet, id. de Or. 1, 12, 54.
      Also, like arrogare, to usurp, to claim, assume, arrogate: neque mihi quicquam assumpsi neque hodie adsumo, Cic. Fam. 1, 9, 17; Auct. ad Her. 1, 1: cogam Assumptumque patrem commentaque sacra fateri, Ov. M. 3, 558.
      Of discourse, to take up, begin (eccl. Lat., after the Hebrew): At ille adsumptā parabolā suā ait, Vulg. Num. 23, 18; 23, 7; ib. Job, 27, 1; 29, 1.
  2. II. Esp.,
    1. A. Sometimes, like accipio, without the idea of action, to receive, obtain: fetus Melliferarum apium sine membris corpora nasci, Et serosque pedes serasque assumere pennas, Ov. M. 15, 384: Qui sperant in Domino, adsument pennas sicut aquilae, Vulg. Isa. 40, 31: a ventis alimenta adsumere, Ov. M. 7, 79: illas assumere robora gentes, id. ib. 15, 421.
    2. B. To take in addition to, to add to: si quis aliam quoque artem sibi adsumpserit, Cic. de Or. 1, 50, 217; 1, 37, 170: aliquantum jam etiam noctis adsumo, id. Fam. 7, 23 fin.: ne qui postea adsumerentur, Liv. 21, 19: Butram tibi Septiciumque et Sabinum adsumam, Hor. Ep. 1, 5, 28.
    3. C. In logic, t. t., to add or join to a syllogism the minor proposition: Ea (propositio vera ac perspicua) est hujus modi: Si quo die Romae ista caedes facta est, ego Athenis eo die fui, in caede interesse non potui. Hoc quia perspicue verum est, nihil attinet approbari; quā re adsumi statim oportet hoc modo: fui autem Athenis eo die, Cic. Inv. 1, 36, 63; id. Div. 2, 51, 106; 2, 53, 108.
    4. D. In gram.: adsumpta verba.
        1. a. Epithets, ἐπίθετα, Cic. Part. Or. 7.
        2. b. Figurative expressions, tropes, Quint. 10, 1, 121.