Lewis & Short

circum-strĕpo, no perf., pĭtum, v. a.

  1. I. To make a noise around, to din with clamor, to cause to echo around (post-Aug.), (legatus) clamore seditiosorum circumstrepitur, Tac. H. 2, 44: fenestrae canticis circumstrepitae, App. Mag. 75, p. 322, 8; Sid. Ep. 7, 9; Manil. 1, 22.
    1. B. Trop.: tothumanam vitam circumstrepentibus minis, Sen. Vit. Beat. 11, 1.
  2. II. To cry or shout clamorously around (so only twice in Tac.): quidam atrociora circumstrepebant, Tac. A. 3, 36 fin.: ceteri circumstrepunt, iret in castra, etc., id. ib. 11, 31.