Lewis & Short

strĕpĭtus, ūs (gen. strepiti, Enn. ap. Non. 490, 8; or Trag. v. 205 Vahl.), m. [strepo].

  1. I. Lit., a (wild, confused) noise, din of any kind; a clashing, crashing, rustling, rattling, clattering, clanking, rumbling, etc. (class. and very freq.; cf.: crepitus, stridor, fragor): strepitus, fremitus, clamor tonitruum, Poët. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1; cf.: strepitus, crepitus, sonitus, tonitrus, Plaut. Am. 5, 1, 10: molarum strepitus, Enn. ap. Non. 506, 3 (Com. v. 7 Vahl.): fluminum, Cic. Leg. 1, 7, 21: strepitu nullo clam reserare fores, Tib. 1, 8, 60; so, ingens valvarum, Hor. S. 2, 6, 112: audis quo strepitu janua remugiat, id. C. 3, 10, 5: rotarum, Caes. B. G. 4, 33; Hor. Ep. 1, 17, 7: obscenus, i. e. ventris, Petr. 117 et saep.: comitum conventus, strepitus, clamor mulierum Fecere, ut, etc., Ter. Hec. prol. alt. 27: non strepitu, sed maximo clamore, Cic. Verr. 1, 15, 45 (cf. id. Agr. 3, 1, 2): inde fragore gravi strepitus loca terret, Ov. M. 11, 365: prae strepitu et clamore, Liv. 2, 27, 8: magno cum strepitu ac tumultu castris egressi, Caes. B. G. 2, 11; so (with tumultus) id. ib. 6, 7, 8; Cic. Att. 13, 48, 1: concursus hominum forique strepitus, id. Brut. 92, 317: Romae, Hor. C. 3, 29, 12: inter strepitum tot bellorum, Liv. 4, 1, 5; cf.: sententiarum vanissimus strepitus, Petr. 1, 2.
    In plur.: canis, sollicitum animal ad nocturnos strepitus, Liv. 5, 47, 3: vino, strepitibus clamoribusque nocturnis attoniti, id. 39, 15, 9.
  2. II. Poet., transf., a (measured, regular) sound: citharae, Hor. Ep. 1, 2, 31: testudinis aureae, id. C. 4, 3, 18: tibicinae, id. Ep. 1, 14, 26.