Lewis & Short

2. sortītus, ūs, m. [sortior].

  1. I. Lit., a casting or drawing of lots (rare for the class. sortitio): specula in sortitu’st mihi, Plaut. Cas. 2, 4, 27: si pluribus de rebus uno sortitu retulisti, Cic. Dom. 19, 50; plur.: quae sortitus non pertulit ullos, i. e. for whom no lots were cast, Verg. A. 3, 323.
  2. II. Transf.
    1. * A. Concr., a lot: jam sortitus versarat ahenā Casside, Stat. Th. 6, 389.
    2. * B. (Like sors, II. C.) Lot, fate, destiny, Stat. Th. 12, 557.