Lewis & Short

sortītĭo, ōnis, f. [sortior], a casting or drawing of lots, a choosing or determining by lot, sortition (class.): deos quaeso, mihi ut sortitio eveniat, * Plaut. Cas. 2, 6, 38: dum aequantur sortes, dum sortitio fit, Cic. Cornel. Fragm. 1, 13, p. 449 Orell.; Varr. R. R. 3, 17, 1: aedilicia, Cic. Planc. 22, 53: praerogativa, id. Phil. 2, 33, 82: provinciarum, id. ib. 3, 10, 24; id. Clu. 46, 128; id. Q. Fr. 2, 1, 2; Suet. Tib. 35 al.; plur., id. Aug. 29.