Lewis & Short

sĭmultas, ātis (gen. plur. simultatium, Liv. 1, 60, 2; 3, 66, 4; 9, 38, 12; 28, 18, 12; 39, 5, 2; 39, 44, 9; Val. Max. 4, 2, 2; Auct. B. Alex. 49, 2: simultatum, Cic. Fl. 35, 87; Capitol. Ver. 9, 2), f. [simul; therefore, orig., a coming together, encounter of two persons or parties]; hence,

  1. I. A hostile encounter of two persons or parties, dissension, enmity, rivalry, jealousy, grudge, hatred, animosity (class.; syn.: aemulatio, odium, inimicitia; on account of the idea of reciprocity, most freq. in the plur.).
          1. (α) Sing.: hic id metuit, ne illam vendas ob simultatem suam, * Plaut. Ps. 1, 3, 50; Ter. Phorm. 2, 1, 2; cf. gero, II. A.: huic simultas cum Curione intercedebat, Caes. B. C. 2, 25; cf.: cum quo si simultas tibi non fuisset, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, 1: sibi privatam simultatem cum Campanis nullam esse, publicas inimicitias esse, Liv. 26, 27, 11; cf.: simultas cum familiā Barcinā, id. 23, 13, 6: se numquam cum sorore fuisse in simultate, Nep. Att. 17, 1: simultate cum Fulviā socru exorta, Suet. Aug. 62: simultatem deponere, Cic. Att. 3, 24, 2; so (opp. gerere) Suet. Vesp. 6: multis simultatem indixerit, id. Ner. 25: dehinc ad simultatem usque processit, id. Tib. 51: ubi nulla simultas Incidit, Ov. R. Am. 661: inter finitimos vetus, Juv. 15, 33.
          2. (β) Plur.: qui simultates, quas mecum habebat, deposuisset, Cic. Planc. 31, 76: exercere cum aliquo, id. Fl. 35, 88: gerere cum aliquo, Quint. 4, 1, 18: hi (centuriones) de loco summis simultatibus contendebant, Caes. B. G. 5, 44: simultates partim obscuras partim apertas suscepisse, Cic. Imp. Pomp. 24, 71; cf. id. Q. Fr. 1, 1, 6, § 19: simultates graves excipere, deponere, Suet. Caes. 73: simultates exercerealienarum simultatium cognitorem fieri, Liv. 39, 5, 2: simultates provocare, Quint. 12, 7, 3: facere, Tac. A. 3, 54: nutrire, id. H. 3, 53: subire pro aliquo, Plin. Ep. 2, 18: simultatibus alicujus dare aliquem, Tac. A. 16, 20: simultates finire, Liv. 40, 8, 9; 40, 46, 9; cf. dirimere, id. 28, 18, 2: paternas obliterare, id. 41, 24, 11: saepe simultates ira morata facit, Ov. Am. 1, 8, 82: nihil est simultatibus gravius, Sen. Ira, 3, 5, 6: erant inter Athenienses et Dorienses simultatium veteres offensae, Just. 2, 6, 16.
  2. II. In Hyg., in gen., a strife, contest for a prize (syn. certamen): cum complures eam peterent in conjugium, simultatem constituit, se ei daturum, qui secum quadrigis certasset victorque exisset, Hyg. Fab. 84; 185: simultatem constituit, id. ib. 22 and 67.