Lewis & Short

2. rĕceptus, ūs, m. [recipio].

  1. I. A drawing back (very rare).
    1. A. Lit.: spiritus … in receptu difficilis, hard to recover, Quint. 11, 3, 32, § 53.
    2. B. Trop., a retraction, recantation: receptus nimis pertinacis sententiae, Liv. 4, 57, 4.
  2. II. Milit. t. t., a drawing or falling back, a retiring, retreat (very freq. in prose and poetry): ut expeditum ad suos receptum habeant, Caes. B. G. 4, 33; so, habere receptum ad aliquem, id. ib. 6, 9; and simply receptus habere, id. B. C. 1, 59; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 11, 2; Liv. 27, 27; 44, 39 al.: cum receptus primis non esset, id. 28, 23; 40, 32: dare receptum alicui, Caes. B. C. 1, 46; 1, 82 fin.; and simply receptus dare, id. ib. 2, 30 fin.: Caesar receptui cani jussit, id. B. G. 7, 47; cf.: receptui signum audire, Cic. Phil. 13, 7, 15: signum dare receptui, Liv. 4, 31, 3: Caesar receptui suorum timens, Caes. B. C. 3, 46; 3, 69: receptui sibi consulebant, id. ib. 3, 11, § 4: haud facili inde receptu, Liv. 29, 7: ne receptum amittam, Pompon. ap. Cic. Att. 8, 12, C, 2 et saep.: canere receptui a miseriis contemplandis, to give the signal for leaving off, etc., Cic. Tusc. 3, 15, 33.
    In plur.: (bucina) cecinit jussos inflata receptus, Ov. M. 1, 340: cane, Musa, receptus, leave off, id. Tr. 4, 9, 31; and in the signif., place of retreat, refuge: tuti recessus, Verg. A. 11, 527: perdices surculis receptus suos vestiunt, nests, Sol. 7 fin. (cf. receptaculum, II. fin.).
      1. 2. Transf., a going back, retreating: receptus et recursus maris, i. e. the ebb and flow, Eum. Paneg. Const. 6 fin.
    1. B. Trop., a retiring, falling back, retreat: receptui canente receptu, Cic. Phil. 12, 3, 8; cf. Quint. 12, 11, 4: receptus ad Caesaris gratiam atque amicitiam, Caes. B. C. 1, 1: receptum ad poenitendum habere, Liv. 42, 13: ad expertam clementiam, id. 3, 2: a malis consiliis receptum, id. 28, 25; Col. 6. 23, 2.