Lewis & Short

1. rāvus, a, um, adj. [root ru-; Sanscr. aru-, to bellow; Lat. rudens, etc.; cf. raucus], hoarse: rava vox rauca et parum liquida, proxime canum latratum sonans, Paul. ex Fest. p. 283 Müll. So in only a single (post-class.) example: ciere ravos Cantus, Sid. Ep. 8, 11 in carm. fin.