Lewis & Short

phĭlŏlŏgus, a, um, adj., = φιλόλογος.

  1. I. Of or belonging to learning, learned, literary: philologis et philotechnis rebus me delectans, Vitr. 6 prooem. 4: homines, Sen. Apoc. 5, 4.
  2. II. Esp. of persons.
    1. A. Scholarly, learned, versed in history, antiquities, and literature (implying a broader culture than grammaticus, litterator; v. Krebs, Antibarb. 863 sq.): homines nobiles illi quidem, sed nullo modo philologi, Cic. Att. 13, 12, 3.
      Subst.: phĭlŏlŏgus, i, m.
    2. B. In gen., a person engaged in learned or literary pursuits, a man of letters, learned man, scholar (class.): Atteius Philologi appellationem assumpsisse videtur, quia, sicut Eratosthenes, qui primus hoc cognomen sibi vindicavit, multiplici variāque doctrinā censebatur, Suet. Gram. 10: cum Ciceronis librum de republicā prendit hinc philologus aliquis, hinc grammaticus, hinc philosophiae deditus, alius alio curam suam mittit; … hoc subnotat (philologus): duos Romanos reges esse, etc., Sen. Ep. 108, 30.