Lewis & Short

ordĭnātim, adv. [ordinatus], in order or succession; in good order.

  1. I. Lit.: honores ordinatim petere in re publicā, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 3: ille iit passim, ego ordinatim, in good order, with unbroken ranks, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, 2.
  2. II. Transf., regularly, properly: musculus ordinatim structus, Caes. B. C. 2, 10, 5.