Lewis & Short

2. -nĕ (also apocopated n’ and only n), interrog. and enclit. part. [weakened from ]. It simply inquires, without implying either that a negative or an affirmative reply is expected (cf. num, nonne), and emphasizes the word to which it is joined; which is always, in classic Latin, the first word of the clause (ante- class. after other words: sine dote uxoremne? Plaut. Trin. 2, 2, 94; 1, 2, 141; id. As. 5, 2, 78; id. Mil. 3, 1, 92). In direct questions it is translated by giving an interrogative form to the sentence; in indirect interrogations by whether.

        1. (α) In direct interrogations, with indic.: meministine me in senatu dicere? etc., Cic. Cat. 1, 3, 7: potestne rerum major esse dissensio? id. Fin. 3, 13, 44: tune id veritus es? id. Q. Fr. 1, 3, 1: jamne vides, belua, jamne sentis? etc., id. Pis. 1, 1: quid, si etiam falsum illud omnino est? tamenne ista tam absurda defendes? id. N. D. 1, 29, 81; cf. id. Rosc. Am. 15, 44: quiane auxilio juvat ante levatos? Verg. A. 4, 538: tunte audes Sosiam esse dicere? Plaut. Am. 1, 1, 217: valuistin? id. Trin. 1, 2, 12.
          After an elided s: satin habes, si feminarum nulla’st: quam aeque diligam? Plaut. Am. 1, 3, 11: pergin autem? id. ib. 1, 3, 41: vin commutemus? id. Trin. 1, 2, 21 al.
        2. (β) Esp. with rel. pron.; ellipt.: quemne ego servavi? i. e. do you mean the one whom? etc., Plaut. Mil. 1, 1, 13: quodne vobis placeat, displiceat mihi? can it be that what pleases? etc., id. ib. 3, 1, 19; id. Merc. 3, 3, 12; id. Am. 2, 2, 65; so quin for quine, id. Trin. 2, 2, 79 Brix ad loc.; id. Bacch. 2, 3, 98; id. Most. 3, 2, 50 al.
          So with ut and si: utine adveniens vomitum excutias mulieri? Plaut. Merc. 3, 3, 15; id. Rud. 4, 4, 19: sin, saluti quod tibi esse censeo, id. consuadeo, id. Merc. 1, 2, 32.
        3. (γ) In indirect interrogations, with subj., whether: ut videamus, satisne ista sit justa defectio, Cic. Ac. 1, 12, 43: Publilius iturusne sit in Africam et quando, ex Aledio scire poteris, id. Att. 12, 24, 1: videto vasa, multane sient, Cato, R. R. 1: quem imitari possimusne, ipse liber erit indicio, Varr. L. L. 7, § 4 Müll.; cf. id. ib. 10, § 9.
        4. (δ) Sometimes affixed to an interrogative pronoun, Plaut. Cist. 4, 1, 2: quone malo mentem concussa? Timore deorum, Hor. S. 2, 3, 295; cf.: uterne Ad casus dubios fidet sibi certius? id. ib. 2, 2, 107; and: illa rogare: Quantane? id. ib. 2, 3, 317.
          (ε) -ne is sometimes used for nonne, where an affirmative reply is expected: misine ego ad te epistulam? Plaut. Bacch. 3, 6, 22; id. Trin. 1, 2, 92; 99; id. Most. 2, 1, 15: rectene interpretor sententiam tuam, Cic. Tusc. 3, 17, 37; id. Fin. 2, 32, 104.
          (ζ) Rarely = num: potestne virtus servire? Cic. de Or. 1, 52, 226: potesne dicere? id. Tusc. 1, 27, 67; id. Sen. 16, 56.
      1. b. With an, annon, or anne, in the second interrogation, v. an.
        With necne, v. neque.
        Sometimes pleonastic with utrum, followed by an (mostly anteclass.): est etiam illa distinctio, utrum illudne non videatur aegre ferendum … an, etc., Cic. Tusc. 4, 27, 59: sed utrum strictimne attonsurum dicam esse an per pectinem, nescio, Plaut. Capt. 2, 2, 18 Brix ad loc.; id. Most. 3, 1, 151; id. Bacch. 1, 1, 42; cf. Madv. Gram. § 452, obs. 1.
        Sometimes, in the second interrogation, ne for an (mostly poet.): Smyrna quid et Colophon? Majora minorane fama? Hor. Ep. 1, 11, 3: ut in incerto fuerit, vicissent victine essent, Liv. 5, 28, 5: cum interrogaretur, utrum pluris patrem matremne faceret, Nep. Iphicr. 3, 4.