Lewis & Short

lūnātĭcus, a, um, adj. [1. luna].

  1. I. Living on the moon: homines, Lact. 3, 23, 13.
  2. II. = σεληνιακός, σεληνόπληκτος, epileptic, lunatic, moon-struck, crazy: mancipium, Dig. 21, 1, 43, § 6; Vulg. Matt. 4, 24; 17, 14; Acron. ad Hor. A. P. 454; App. Herb. 64, 1: oculus, that is blind at certain times, blind in moonlight, Veg. Vet. 2, 18.
    As subst.: lūnātĭcus, i, m., a crazy person, lunatic: lunaticus est et male patitur, Vulg. Matt. 17, 15.