Lewis & Short

laudātĭo, ōnis, f. [laudo], a praising, praise, commendation; a eulogy, panegyric.

  1. I. In gen.: quam lauream cum tua laudatione conferrem? with your eulogy, i. e. that pronounced by you, Cic. Fam. 15, 6, 1: felicitatem ipsam deorum immortalium judicio tribui laudationis est, id. de Or. 2, 85, 347: quae quidem laudatio hominis turpissimi mihi ipsi erat paene turpis, id. Pis. 29, 72: in omnibus laudationibus, Quint. 11, 3, 153.
    With object.-gen.: laudationes eorum, qui sunt ab Homero laudati, Cic. Fin. 2, 35, 116: legis, Quint. 7, 1, 47: laudationes modulatae, songs of praise, Suet. Ner. 20.
  2. II. In partic.
    1. A. In a court of justice, a favorable testimony to a person’s character, a eulogy, panegyric: lectissimos viros cum legatione ad hoc judicium, et cum gravissima atque ornatissima laudatione miserunt, Cic. Cael. 2, 5; id. Fl. 15, 36; id. Font. 2, 4: judicialis, Suet. Aug. 56.
    2. B. A funeral oration, eulogy: funebris, Cic. Mil. 13, 33; Quint. 3, 7, 2: est in manibus laudatio, quam cum legimus, etc., Cic. de Sen. 4, 12: nonnullae mortuorum laudationes, id. Brut. 16, 61.
      With object.-gen.: matronarum, Liv. 5, 50.