Lewis & Short

in-turbĭdus, a, um, adj.

  1. I. Pass., undisturbed, quiet (Tacitean): inturbidus externis rebus annus, Tac. A. 3, 52: juventa, id. ib. 14, 22.
  2. II. Act., not turbulent: vir sanctus, inturbidus, Tac. H. 3, 39.