Lewis & Short

in-distinctus, a, um, adj. (post-Aug.).

  1. I. Not properly distinguished, confused: neque inordinata, neque indistincta, Quint. 8, 2, 23; Cat. 64, 283: cf.: indistincta et confusa, Gell. 13, 30, 5.
    1. B. Esp., indistinct, obscure: vocabulum, Gell. 10, 20, 9; 13, 30, 5: defensio, Tac. A. 6, 8.
  2. II. Devoid of display, unambitious, self-restrained: an non in privatis et acutus et indistinctus et non super modum elatus M. Tullius? Quint. 12, 10, 39.
    Adv.: indistinctē.
      1. 1. Without distinction, indiscriminately: indistincte atque promiscue annotabam, Gell. praef. § 2; Dig. 4, 8, 32, § 6 (for which: sine distinctione, ib. 5, 1, 24, § 2) al.
      2. 2. Generally, Dig. 40, 9, 3; 26, 1, 4 al.