Lewis & Short

incingo, xi, ctum, 3, v. a. [in-cingo, to enclose with a girdle; hence], to gird, gird about, surround (mostly poet. and in postAug. prose; not used by Cic. in prose; esp. freq. in the part. perf.): (aras) verbenis silvaque incinxit agresti, Ov. M. 7, 242: urbes turritis moenibus, id. Am. 3, 8, 47: incingi zonā, id. H. 9, 66: Arcadiam Peloponnesiacae gentes undique incingunt, Mel. 2, 3: pars sese tortis serpentibus incingebant, Cat. 64, 259.
Mid.: (Tisiphone) Induitur pallam tortoque incingitur angue, Ov. M. 4, 483: nitidaque incingere lauro, i. e. crown thyself, id. ib. 14, 720.
In part. perf.: incinctus cinctu Gabino, Liv. 8, 9, 9: Gabino cultu, id. 10, 7, 3: (Furiae) caerulea incinctae angui incedunt, Poët. ap. Cic. Ac. 2, 28, 89: ambae (Nymphae) auro, pictis incinctae pellibus ambae, girded, Verg. G. 4, 342; id. A. 7, 396; cf. Lares, Ov. F. 2, 634: incinctus tunicas mercator, id. ib. 5, 675; cf. id. M. 13, 894: (fons) margine gramineo patulos incinctus hiatus, enclosed, id. ib. 3, 162.