Lewis & Short

gĕner, ĕri (archaic dat. plur. generibus, Att. ap. Non. 487, 29), m. [root GEN, v. gigno], a daughter’s husband, a son-in-law.

  1. I. Lit.: cum soceris generi non lavantur, Cic. Off. 1, 35, 129; cf.: mei viri gener, Plaut. Cist. 4, 2, 87: generum nostrum ire cum adfini suo, id. Trin. 3, 1, 21: et gener et affines placent, Ter. Heaut. 5, 1, 63; cf. id. ib. 4, 8, 25; id. And. 3, 3, 39; id. Hec. 4, 1, 22: C. Fannium et Quintum Scaevolam, generos Laelii, Cic. Rep. 1, 12; id. Lael. 1, 3; 8, 26; id. Att. 4, 2, 4; Caes. B. G. 5, 56, 3; Quint. 6 praef. § 13; Hor. C. 2, 4, 13; Ov. F. 3, 202; Vulg. 1 Reg. 18, 18 et saep.
    Also, a daughter’s bridegroom, Hor. Epod. 6, 13; Verg. A. 2, 344; cf.: generi et nurus appellatione sponsus quoque et sponsa continetur, Dig. 38, 10, 6.
  2. II. Transf.
    1. A. The husband of a granddaughter or greatgranddaughter, for progener, qui conlegam et generum adsciverat Sejanum, Tac. A. 5, 6; 6, 8; cf.: generi appellatione et neptis et proneptis tam ex filio quam ex filia editarum, ceterarumque maritos contineri manifestum est, Dig. 50, 16, 136.
    2. B. A sister’s husband, brother-in-law, Just. 18, 4; Nep. Paus. 1.
    3. C. Comically, of a daughter’s paramour: Villius in Fausta Sullae gener, etc., Hor. S. 1, 2, 64.