Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word Villius could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

1. vīlĭco (villĭco; perf. and sup. perh. not found), āre, 1, v. n. and a.; and vīlĭ-cor, ātus sum, āri, 1., v. dep. [vilicus].

  1. I. Neutr.
    1. A. To act as bailiff, overseer; to superintend (prop. of a country estate).
      1. 1. Form vilico: dispensare rem publicam, et in quodammodo vilicare, Cic. Rep. 5, 3, 5.
      2. 2. Form vincor: non vilicari, sed dominari mea est sententia, Pomp. ap. Non. p. 186, 2 (Com. Rel. v. 45 Rib.): longe ab urbe vilicari, quo erus rarenter venit, id. ib. p. 186, 1: hic vilicor ante urbem: nunc rus eo, Turp. ap. Non. p. 186, 7 (Com. Rel. v. 82 Rib.).
    2. B. Transf., to live or reside in the country.
      1. 1. Absol.: in Arpinos jamexplodam hominem, ut vilicetur, Afran. ap. Non. p. 186, 5.
      2. 2. With adv. of place: ego nondum etiam hic vilicabar, Turp. ap. Non. p. 186, 7.
      3. 3. With abl.: vilicatus praediis, Aus. Ep. 22, 1.
  2. II. Act., to manage an estate, etc., as a bailiff, etc.: possessionem maximam illam vilicabat, App. M. 8, p. 211, 20.

2. vīlĭco (villĭco), ōnis, m. [1. vilico, II.], one managing a farm; a bailiff, overseer, etc. (post-class.): neget eum rationibus viliconum, et upilionum, et equisonum sollertissime subscripsisse, App. Mag. p. 329.

vīlĭcus (less correctly villĭcus), a, um, adj. [villa], of or belonging to a countryhouse or villa (very rare): nomina lini, Aus. Ep. 4, 56.
As substt.

  1. A. vīlĭcus, i, m. (sc. homo).
    1. 1. An overseer of a farm or estate, a steward, bailiff; absol., Cato, R. R. 5, 1 sq.; 5, 142; id. ap. Col. 11, 1, 4; Varr. R. R. 1, 2, 14; Cic. Verr. 2, 3, 50, § 119; id. Rep. 5, 3, 5; 1, 38, 59; 1, 39, 61; Hor. Ep. 1, 14, 15.
      With gen.: vilice silvarum et mihi me reddentis agelli, Hor. Ep. 1, 14, 1: vilicus Orbi, id. ib. 2, 2, 160.
    2. 2. Transf., an overseer, superintendent, director: Pegasus attonitae positus modo vilicus urbi, Juv. 4, 77: vilici (sc. aquaeductum), Front. Aquaed. 117: malum vilicum esse imperatorem, Lampr. Alex. Sev. 15.
      With gen.: aerarii, Auct. Priap. 82, 1: AMPHITHEATRI, Inscr. Fabr. 5, n. 3.
      With ab: A PLVMBO, Inscr. Orell. 2859: AB ALIMENTIS, Inscr. Grut. 1033, 9.
  2. B. vīlĭca, ae, f. (sc. mulier), a female overseer; the wife of an overseer, Cato, R. R. 143, 1; Col. 12, praef. 8; Mart. 1, 56, 11; Juv. 11, 69; Cat. 61, 136.

villĭca, ae, v. vilicus, II. 2.

villĭcātĭo, v. vilicatio.

villĭco and villĭcor, v. vilico, vilicor.

villĭcus, v. vilicus.