Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

1. vīlĭco (villĭco; perf. and sup. perh. not found), āre, 1, v. n. and a.; and vīlĭ-cor, ātus sum, āri, 1., v. dep. [vilicus].

  1. I. Neutr.
    1. A. To act as bailiff, overseer; to superintend (prop. of a country estate).
      1. 1. Form vilico: dispensare rem publicam, et in quodammodo vilicare, Cic. Rep. 5, 3, 5.
      2. 2. Form vincor: non vilicari, sed dominari mea est sententia, Pomp. ap. Non. p. 186, 2 (Com. Rel. v. 45 Rib.): longe ab urbe vilicari, quo erus rarenter venit, id. ib. p. 186, 1: hic vilicor ante urbem: nunc rus eo, Turp. ap. Non. p. 186, 7 (Com. Rel. v. 82 Rib.).
    2. B. Transf., to live or reside in the country.
      1. 1. Absol.: in Arpinos jamexplodam hominem, ut vilicetur, Afran. ap. Non. p. 186, 5.
      2. 2. With adv. of place: ego nondum etiam hic vilicabar, Turp. ap. Non. p. 186, 7.
      3. 3. With abl.: vilicatus praediis, Aus. Ep. 22, 1.
  2. II. Act., to manage an estate, etc., as a bailiff, etc.: possessionem maximam illam vilicabat, App. M. 8, p. 211, 20.

2. vīlĭco (villĭco), ōnis, m. [1. vilico, II.], one managing a farm; a bailiff, overseer, etc. (post-class.): neget eum rationibus viliconum, et upilionum, et equisonum sollertissime subscripsisse, App. Mag. p. 329.