Lewis & Short

frāgro (collat. form fraglo, Dracont. Carm. 10, 287), āvi, 1, v. n. [Sanscr. dhraj-, breathe, etc.; hence frāga; cf. flare, to blow], to emit a smell, to smell (of both good and bad odors), to emit fragrance, to reek (poet. and in post-Aug. prose; esp. freq. in the part. pres.).

  1. I. Of a pleasant odor.
          1. (α) In the verb. finit.: quod semper casiaque cinnamoque Fragras, Mart. 6, 55, 3: fragravit ore, quod rosarium Paesti, id. 5, 37, 9: et multa fragrat testa senibus auctumnis, id. 3, 58, 7: gemma vinum fragrat, Sol. 37 fin.
          2. (β) In the part. pres.: redolentque thymo fragrantia mella, Verg. G. 4, 169; id. A 1, 436: cubile sertis ac Syrio olivo, Cat. 6, 8: domus Assyrio odore, id. 68, 144: adolescentulus unguento, Suet. Vesp. 8: Venus balsama, App. M. 6, p. 177, 30: amomum, Sil. 15, 117.
  2. II. Of an unpleasant smell: fragrat acerbus odor, Val. Fl. 4, 493: ne gravis hesterno fragres, Fescennia, vino, Mart. 1, 88, 1.
    Hence, frāgrans, antis, P. a., sweet-scented, fragrant: fragrantissimum unguentum, App. M. 10, p. 249, 4: fragrantissimus spiritus, Mart. Cap. 1, § 85.
    Adv.: frāgranter, fragrantly: crocum Ciliciae spirat fragrantius, Sol. 38, § 6.