Lewis & Short

2. Flāmĭnĭus, a,

  1. I. the name of a Roman gens. So C. Flaminius Nepos, who, when censor, A.U.C. 534, built a circus and constructed a road, and, when consul, was overcome and slain by Hannibal at the lake of Trasimenus, Liv. 22, 4 sq.; Cic. Inv. 2, 17, 52; id. Div. 1, 35, 77; id. N. D. 2, 3, 8; id. Brut. 14, 57; Nep. Hann. 4, 3.
  2. II. Derivv.
    1. A. Flāmĭnĭus, a, um, adj., of or belonging to a Flaminius, Flaminian: ea omnia in pratis Flaminiis acta, quem nunc Circum Flaminium appellant, Liv. 3, 54, 15; cf. id. 3, 63, 7; Cic. Att. 1, 14, 1; id. Sest. 14, 33 al.; Mart. 12, 74, 2; cf. Becker’s Antiq. 1, p. 604; 608 and 667 sq.; 2, 1, p. 361: via, leading from Rome to Ariminum, Cic. Phil. 12, 9, 22; id. Att. 1, 1, 2.
    2. B. As subst.: Flāmĭnĭa, ae, sc. via, Mart. 8, 75, 2; along it stood many tombs; hence: quorum Flaminia tegitur cinis atque Latina, Juv. 1, 171.
    3. C. Flāmĭnĭānus, a, um, adj., Flaminian: ostentu, Cic. Div. 2, 31, 67.