Lewis & Short

ē-vinco, vici, victum, 3, v. a. (not anteAug.).

  1. I. To overcome completely, to conquer, vanquish: evicit omnia assuetus praedae miles, Liv. 10, 17 fin.: imbelles, Aeduos, Tac. A. 3, 46.
    1. B. Transf. beyond the milit. sphere (freq.): lacrimis evicta, overcome, Verg. A. 4, 548: dolore, to induce, id. ib. 4, 474: precibus, Ov. F. 3, 688; Tac. A. 4, 57 fin.: blandimentis vitae, id. ib. 15, 64: donis, i. e. to bribe, id. ib. 12, 49 et saep.: in gaudium evicta domus, moved, Tac. H. 2, 64 fin.; cf.: ad miserationem, id. A. 11, 37: oppositas moles gurgite (amnis), Verg. A. 2, 497.
      Of dangerous places, to pass by in safely: Charybdin remis (rates), Ov. M. 14, 76: fretum, id. ib. 15, 706: aequora, id. H. 18, 155: litora (Ponti), id. Tr. 1, 10, 33: os Ponti, Plin. 9, 31, 51, § 98: nubes (solis imago), Ov. M. 14, 769: somnos, id. ib. 1, 685: morbos, Col. 6, 5, 2: dolorem (with perferre), Sen. Cons. ad Polyb. 36: superbiam (miseratio), Liv. 9, 6: luridaque evictos effugit umbra rogos, vanquished, i. e. from which it has struggled free, Prop. 4 (5), 7, 2: platanus caelebs Evincet ulmos, i. e. will supplant them, Hor. C. 2, 15, 5; cf.: evincit herbas lupinum, Plin. 18, 21, 50, § 185.
      Less freq.,
  2. II. To carry one’s point, to prevail, succeed in a thing.
    1. A. In gen., with ut: evincunt instando, ut, etc., Liv. 2, 4, 3; 38, 9, 7; so, id. 3, 41; 5, 26; Suet. Tib. 37.
      With rel.-clause, Val. Fl. 1, 248.
      1. 2. In partic., jurid. t. t., to recover one’s property by judicial decision: sive tota res evincatur sive pars, etc., Dig. 21, 2; 1 sq.; cf. Cod. Just. 8, 45, and v. evictio.
    2. * B. Transf., for convinco (2. β), to succeed in proving, to demonstrate, evince: si puerilius his ratio esse evincet amare, will evince, Hor. S. 2, 3, 250.