No entries found. Showing closest matches:
percontātĭo (percunct-), ōnis, f. [percontor], an asking, inquiring after any thing; a question, inquiry.
- I. In gen. (class.): tempus percontatione consumere, Cic. Univ. 1: aliquid percontationibus reperire, Caes. B. G. 5, 13: percontatio quid in senatu esset actum, Cic. Brut. 60, 218: collocutio atque percontatio, Plin. 11, 30, 36, § 110.
- II. In partic., as a figure of speech, Cic. de Or. 3, 53, 203.
percontātīvē (percunct-), adv., v. percontativus fin.
percontātīvus (percunct-), a, um, adj. [percontor],
- I. universally known (postclass.), Cael. Aur. Tard. 4, 8, 114.
- II. In gram., interrogative: modus, Diom. p. 328 P.
Adv.: percontātīvē, inquiringly, Charis. p. 161 P.
percontātor (percunct-), ōris, m. [percontor], an asker, inquirer, Plaut. Men. 5, 5, 31: percontatorem fugito; nam garrulus idem est, Hor. Ep. 1, 18, 69.
perconto (percuncto), āre, 1, v. a. and n. (ante- and post-class.) [v. percontor], to question strictly or particularly, to inquire earnestly: docte percontat, Aeneas quo pacto, etc., Naev. ap. Non. 474, 7: si percontassem, etc., Nov. ib. 474, 5: quod sedulo percontaveram, App. M. 11, p. 266, 8.
- 2. percontor, ātus, in pass. signif.: de ovium dentibus opiliones percontantur, are questioned (preceded by quae a grammatico quaerenda sunt), Gell. 16, 6, 11: percontato pretio, App. M. 1, p. 113, 14.
Hence, poet., as subst.: percontatum, i, n., = ἀξίωμα, a fundamental truth, an established principle, Cael. Aur. Acut. 1, 5, 46.