Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

lĭtĭcen, ĭnis, m. [lituus-cano], a clarionblower, trumpeter: tubicines a tuba et canendo, similiter liticines, Varr. L. L. 5, § 91 Müll.: liticines et tubicines, Cato ap. Gell. 20, 2: notus Hectoris armis, i. e. Misenus, Stat. S. 4, 7, 19; Inscr. Orell. 4105.

lītĭgans, antis, Part. and subst., v. litigo fin.

lītĭgātĭo, ōnis, f. [litigo], a dispute, quarrel (post-class. for lis, jurgium, certatio): omissis litigationibus (al. litigatoribus), Lact. 3, 8 init. dub. (al. litigatoribus): litigatio μάχη ἡ διὰ λόγων, Gloss. Philox.

lītĭgātor, ōris, m. [litigo], one engaged in a dispute, a disputant.

  1. I. In gen., Plin. praef. § 32: litigatores furiosi, Lact. 3, 8 init. (al. litigationes, v. litigatio).
  2. II. In partic., a party in a lawsuit, a litigant: litigator rusticus illitteratusque de sua causa melius, quam orator, qui nescit, quid in lite sit, dicet, Quint. 2, 21, 16: ne omnia testimonia expetat a litigatore, id. 10, 1, 34; Tac. A. 13, 42; Plin. Pan. 80; Gai. Inst. 4, 42; 105 et saep.

* lītĭgātus, ūs, m. [litigo], a lawsuit, process: in hoc litigatu, Quint. Decl. 6, 19.

lītĭger, ĕra, ĕrum, adj. [lis-gero], belonging to legal process: fasces (consulum), Anthol. Lat. 6, 86 (295), 19.

lītĭgĭōsus, a, um, adj. [litigium], full of disputes, quarrelsome.

  1. I. Lit.: fora, Ov. F. 4, 188: disputatio, Cic. Fin. 5, 26, 76.
    1. B. Fond of disputes, contentious, litigious: homo minime litigiosus, Cic. Verr. 2, 2, 14, § 37: duae anus, quibus nihil litigiosius, Sid. Ep. 8, 3: homines pertinacissimi et litigiosissimi, Aug. Ep. 68.
  2. II. Transf., of the object of dispute, disputed: praediolum, Cic. de Or. 3, 27, 106.
    1. B. Esp. of the subject of a lawsuit, contested, claimed: de rebus litigiosis et convenire et transigere possumus, Paul. Sent. 1, 2, 5: fundum litigiosum emere, Gai. Inst. 4, 117: pecora, Paul. Sent. 5, 18, 3.
      Adv.: lītĭgĭōsē, contentiously, Aug. c. Duas Epp. Pel. 3, 4, 13.

lītĭgĭum, i, n. [litigo],

  1. I. a dispute, quarrel, strife (ante-class.): nam ego aliquid contrahere cupio litigii inter eos duos, Plaut. Cas. 3, 2, 31: cum viro litigium natum, id. Men. 5, 2, 15: litigium tibist cum uxore, id. ib. 1, 2, 42.
  2. II. Esp., litigation: litigii seminarium propagare, Vet. Jurec. Consult. 7, 1 Huschke.

lītĭgo, āvi, ātum, 1, v. n. [litem ago], to dispute, quarrel, strive.

  1. I. In gen.: qua de re litigatis inter vos? Plaut. Rud. 4, 4, 16: Hirtium cum Quinctio acerrime litigasse, Cic. Att. 13, 37, 2; Juv. 6, 35.
    Prov.: litigare cum ventis, to give one’s self useless trouble: cum ventis litigo, Petr. 83; cf.: miraris, quererisque, litigasque, Mart. 11, 35, 3.
  2. II. In partic., to sue at law, litigate, Cic. Fam. 9, 25, 3; id. Cael. 11, 27; Juv. 7, 141: effectum est ut per concepta verba, id est, per formulas litigaremus, Gai. Inst. 4, 30.
    Impers. pass.: litigatur, there is a lawsuit, Gell. 14, 2, 14.
    Hence, subst.: lītĭgans, antis, m., a quarrelsome person, a disputant, litigant.
        1. a. In a suit at law, Plin. 19, 1, 6, § 24.
        2. b. In some other way, Gell. 2, 12, 6.