Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Insochi, ōrum, m., a people of Armenia, Tac. A. 13, 37 (dub.; al. Moschi).

in-sŏcĭābĭlis, e, adj., that cannot be joined together, unsociable, incompatible (mostly post-Aug.): gens, Liv. 37, 1: diversae, insociabilesque naturae arborum, Plin. 17, 19, 30, § 137: anum insociabilem nurui efficiebat, Tac. A. 4, 12 fin.: regnum (with discordiae), id. ib. 13, 17; 15, 68.

in-sŏcĭālis, e, adj., for insociabilis, unsociable (late Lat.): inconcinna, insocialis, Porphyr. ad Hor. Ep. 1, 18, 6.

* in-sōlābĭlĭter, adv. [2. in-solor], inconsolably: dolere, Hor. Ep. 1, 14, 8.

* insōlātĭo, ōnis, f. [insolo], a setting or placing in the sun: cerae, Plin. 21, 14, 49, § 84.

insōlātus, Part. and P. a. of insolo.

in-sŏlens, ntis, adj. [2. in-soleo].

  1. I. In gen., i. q. insuetus, contrary to custom, unaccustomed to a thing; unusual, not in use (class.); constr. absol., or with gen.: quid tu Athenas insolens? Ter. And. 5, 4, 4: mutatos deos flebit et aspera aequora emirabitur insolens (= antea insuetus tam celeris immutationis), Hor. C. 1, 5, 8: verbum, i. q. insuetum, insolitum, Cic. Or. 8, 25; Quint. 4, 1, 58; Gell. 11, 7, 1; cf. in sup.: insolentissimum nomen, Quint. prooem. § 14.
    With gen.: infamiae, Cic. Att. 2, 21, 3; id. de Or. 1, 48, 207: belli, Caes. B. C. 2, 36: bellorum, Tac. H. 1, 87: audiendi, id. A. 15, 67: vera accipiendi, Sall. H. 4, 48 Dietsch: ruris colendi, Gell. 19, 12, 7: malarum artium, Sall. C. 3, 4 al.
  2. II. In partic.
    1. A. Excessive, immoderate; haughty, arrogant, insolent: insolenti alacritate gestire, Cic. Tusc. 5, 14, 42: ostentatio, id. Par. 6, 1, 42: victoria, id. Marc. 3, 9: laetitia, Hor. C. 2, 3, 3: exercitus, id. ib. 1, 6, 21: nec erat ei verendum, ne vera de se praedicans, nimis videretur aut insolens, aut loquax, Cic. de Sen. 10, 31: ne in re nota multus et insolens sim, id. de Or. 2, 87, 358: non tam insolens sum, quam ineruditus, id. Dom. 34, 92: nihil umquam neque insolens, neque gloriosum ex ore ejus exiit, Nep. Tim. 4: Fortuna ludum insolentem ludere pertinax, Hor. C. 3, 29, 50.
      Comp.: secundis rebus insolentiores, Hirt. B. G. 8, 13.
      Sup.: insolentissimi homines, Cael. ad Cic. Fam. 8, 12, 3.
    2. B. Extravagant, prodigal: in aliena re, Cic. Rosc. Am. 8, 23: in pecunia, id. de Or. 2, 84, 342.
    3. C. Unfrequented, lonely: locus, Pall. 12, 4, 2.
      Hence, adv.: insŏlenter.
      1. 1. Unusually, contrary to custom (class.): evenire insolenter et raro, Cic. Inv. 1, 28, 43: verbum fingere, Gell. 1, 21, 5.
        Comp.: insolentius hac figura uti, Gell. 10, 13, 4.
      2. 2. Immoderately; haughtily, insolently: Gorgias his festivitatibus insolentius abutitur, Cic. Or. 52, 176: auctorem extinctum laete atque insolenter ferre, with insolent exultation, id. Phil. 9, 3, 7: victoriā suā insolenter gloriari, Caes. B. G. 1, 14: se efferre, Cic. Tusc. 4, 17, 39: a sorore irrisa, Flor. 1, 26: dictum, Quint. 1, 5, 9: hostis insequens, Caes. B. C. 1, 45.
        Comp.: se insolentius jactare, Cic. Cat. 2, 9, 20; Caes. B. C. 3, 46.
        Sup.: insolentissime obequitare, Val. Max. 3, 2, 21.

in-sŏlentĭa, ae, f. [insolens].

  1. I. A being unaccustomed to a thing, unusualness, novelty; with gen. (class.).
    1. A. In gen.: fori, judiciorumque, Cic. Rosc. Am. 31, 88: itineris, Sall. J. 94, 2: loci, Cic. Deiot. 2, 5: voluptatum, id. Cael. 31, 75: disputationis, id. de Or. 1, 22.
    2. B. Rhet., unusualness, novelty, strangeness, affectedness in the choice of words: orationis, Cic. Brut. 82, 284: verborum, id. de Or. 3, 13: peregrina, id. ib. 12.
      In plur.: insolentias verborum a veteribus dictorum respuere, Gell. 13, 21, 22.
  2. II. Want of moderation, pride, haughtiness, arrogance, insolence: illa tua singularis insolentia, superbia, contumacia, id. Verr. 2, 4, 41, § 89; id. ib. 2, 3, 44, § 106; lavish indulgence; opp. continentiam, id. Phil. 9, 6, 13; id. Fam. 9, 20, 1: hominis, id. de Or. 2, 52, 209: modeste insolentiam suam continere, id. Agr. 1, 6, 18: ex secundis rebus, Sall. J. 40, 5: insolentiam alicui obicere, Nep. Epam. 5: gloriae, id. Ag. 5.
    Plur.: spiritus a noxiorum insolentiis premitur, Phaedr. 3, epil. 31.

* in-sŏleo, 2, v. n., to be wont, i. q. soleo, Caecil. ap. Gell. 3, 16, 4 dub. (perh. solet).

insŏlesco, ĕre, v. inch. n. [insolens], to become unusual or strange.

  1. I. Lit., of the voice, to begin to change, to become manly: coepit Caelo vox insolescere, Tert. ad Nat. 2, 12; of the womb: uterus insolescens, i. e. swelling up, Hier. in Helv. 18.
  2. II. Trop., to grow haughty or insolent, to become elated (mostly post-Aug.): ad superbiam, Cato ap. Gell. 7, 3, 15: per licentiam animus humanus insolescit, Sall. C. 6, 7: rebus secundis, Tac. H. 2, 7; Just. 31, 8, 7.

* in-sŏlĭdus, a, um, adj., not solid, soft, tender: herba, Ov. M. 15, 203.

insŏlĭtē, adv., v. insolitus, a, um, fin.

in-sŏlĭtus, a, um, adj., unaccustomed, unusual (class.).

  1. I. Act., unaccustomed to a thing; constr. absol., with ad or with gen.
          1. (α) Absol.: cur pudentissimas feminas in tantum virorum conventum insolitas, invitasque prodire cogis? Cic. Verr. 2, 1, 37: phocae, not accustomed to rivers, Verg. G. 3, 543.
          2. (β) With ad: insolitus ad laborem, Caes. B. C. 3, 85.
          3. (γ) With gen.: civitas insolita rerum bellicarum, Sall. J. 39, 1: genus serviti insolitum, id. H. 2, 81 Dietsch.
  2. II. Pass., unusual, uncommon: insolita mihi loquacitas, Cic. de Or. 2, 88, 361: adulescentibus gloria, id. Brut. 81, 282: verbum, id. Balb. 16, 36: tumultus, Sall. J. 38, 5: novum et moribus veterum insolitum, Tac. A. 12, 37: laus, Quint. 8, 3, 4: labor, id. 11, 3, 26; Sall. C. 7, 5; Ov. M. 10, 554 al.
    With ut: in principe rarum ac prope insolitum est, ut se putet obligatum, Plin. Pan. 60, 6.
    With acc. and inf.: id insolitum esse fieri, Dig. 48, 19, 27.
    Adv.: insŏlĭtē, contrary to custom, unusually (late Lat.): accidere, Aug. Doctr. Christ. 2, 23 fin.

in-sollĭcĭtus, a, um, adj., unconcerned, careless: insollicitus dies, ἀμνήμονος ἡμέρα (dub.; perh. ἀμέριμνος), Gloss. Philox.

in-sōlo, āvi, ātum, 1, v. a. [in-sol], to place in the sun, i. e. expose to the sun, in order to warm, dry, etc. (a favorite word with Columella): uvas, Col. 12, 39, 2: insolati dies, sunny, sunshiny days, id. 11, 3, 51: humus insolatur, becomes warmed, id. 4, 17, 8.

in-sŏlūbĭlis, e, adj., that cannot be loosed, indissoluble (post-Aug.).

  1. I. Lit.: vinculum, Macr. Somn. Scip. 1, 6, § 24: colligatio, id. ib. § 28.
  2. II. Trop.
    1. A. That cannot be paid: beneticium, creditum insolubile est, Sen. Ben. 4, 12, 1.
    2. B. That cannot be refuted, incontestable: signum, Quint. 5, 9, 3.
    3. C. That cannot be destroyed: aeternitas, App. Asclep. p. 100, 37.
      Adv.: insŏlūbĭlĭter, indissolubly: vinciri, Macr. Somn. Scip. 1, 6; Aug. Civ. Dei, 21, 10.

* in-sŏlūbĭlĭtas, ātis, f. [insolubilis], insolubility: quaestionum, Sid. Ep. 4, 11.

in-sŏlūtus, a, um, adj., not solved: quaestio, Aug. Civ. Dei, 15, 23, 1.

insomnĭa, ae, f. (plur. insomnia, n., Plin. 20, 9, 33, § 82; Prop. 2, 25, 47; Val. Fl. 1, 329; 7, 6; 2, 140) [insomnis], sleeplessness, want of sleep (class.): consequitur comes insomnia, Caecil. ap. Non. 209, 15: aut mox noctu te adiget horsum insomnia, Ter. Eun. 2, 1, 13 Fleck. (Umpfenbach, adigent, v. insomnium): incitabatur insomnia, Suet. Cal. 50.
In plur.: neque insomniis, neque labore fatigari, Sall. C. 27, 2: insomniis carere, Cic. de Sen. 13, 44.

insomnĭĕtas, ātis, f. [insolubilis], for insomnia, sleeplessness (late Lat.), Theod. Prisc. 2, 1; Plin. Val. 1, 35.

* insomnĭōsus, a, um, adj. [insomnia], sleepless, troubled with want of sleep, Cato, R. R. 157, 8.

in-somnis, e, adj. [2. in-somnus], sleepless (poet. and in post-Aug. prose).

  1. I. Of living beings, Hor. C. 3, 7, 8: juventus, Pers. 3, 54: insomnes magis, quam pervigiles, Tac. A. 1, 65: draco, Ov. M. 9, 190.
  2. II. Of things: oculi, Stat. Th. 3, 328: dens, i. e. of the dragon, from which armed men sprung, Luc. 4, 552: nox, Verg. A. 9, 167: cura, Luc. 2, 239.

1. insomnĭum, ĭi, n. [in-somnus], a dream (mostly in plur.).

        1. (α) In sing.: illud haud ambigitur, qualicumque insomnio ipsi fratrique perniciem allatam, Tac. A. 11, 4: per insomnium dicere, in a dream, Arn. 7, 244: ipsa insomnii verba, Macr. Somn. Scip. 1, 3.
        2. (β) In plur., Ter. Eun. 2, 1, 13 Umpfenbach; Tib. 3, 4, 1; Verg. A. 4, 9; 6, 896; Sil. 10, 358; 11, 102; Plin. 18, 12, 30, § 118.

2. insomnĭum, ĭi, v. insomnia init.

in-sŏno, ŭi, 1, v. n., to make a noise in or on, to sound, sound loudly, resound (mostly poet.): Boreae cum spiritus alto Insonat Aegaeo, roars on the Ægean Sea, Verg. A. 12, 366: insonuere cavernae, id. ib. 2, 53: caeli delapsa per auras Insonuit, resounded flying through the air, id. ib. 11, 596; cf. pennis, Ov. M. 13, 608: calamis, to play upon, id. ib. 11, 161: insonuitque flagello, cracked his whip, Verg. A. 5, 579; cf. poet. with acc.: verbera insonuit, id. ib. 7, 451: quasi faucibus aliquid obstiterit, insonare, to clear one’s throat, to hawk, Quint. 11, 3, 121.

in-sons, ntis, adj.

  1. I. Guiltless, innocent; constr. with gen. or absol. (class., but not in Cic. or Cæs.): insontem probri accusare, Plaut. Am. 3, 1, 9: aliquem falso atque insontem arguere, id. Bacch. 3, 3, 10: publici consilii, Liv. 34, 32, 8: culpae, id. 22, 49.
    With abl. (rare): si regni crimine insons fuerit, Liv. 4, 15, 1.
    Absol.: purus et insonssi vivo, Hor. S. 1, 6, 69; Sen. Hipp. 486: amicus, Verg. A. 2, 93; 5, 350.
    Esp., as subst.: insontes, um, m., the innocent (opp. sontes): circumvenire, jugulare, Sall. C. 16, 3.
  2. II. Harmless (only poet.): Cerberus, Hor. C. 2, 19, 29: oliva, Stat. Th. 12, 682: casa, Ov. Tr. 3, 10, 66.

in-sŏnus a, um, adj., without sound, noiseless, silent (post-class.).

  1. I. Lit.: passus, Amm. 27, 12; cf. gressus, id. 29, 5: vestigium, App. M. 3, p. 138, 22.
  2. II. Transf.: litterae, i. e. mutae, App. de Mundo, p. 66, 29.

in-sōpībĭlis, e, adj. [2. in-sopio], that cannot be lulled to sleep (post-class.): flamma, i. e. inextinguishable, Mart. Cap. 1, § 7: ignis, id. 9, § 910.

in-sōpītus, a, um, adj., not lulled to sleep, sleepless, wakeful (poet.): draco, Ov. M. 7, 36; Luc. 9, 357: ignis, inextinguishable, Claud. Rapt. Pros. 3, 401.

in-sordesco, dŭi, 3,

  1. I. v. inch. n., to become dirty or foul (post-class.), Sid. Ep. 5, 13.
  2. II. Esp., to become gloomy, to darken, Sid. Ep. 2, 2; Rutil. Itin. 1, 617.

* in-sortītus, a, um, adj., not allotted: spicula insortita (al. specula in sortitu), Plaut. Cas. 2, 4, 27.