Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ĭnĭmīcē and ĭnĭmīcĭter, advv., v. inimicus fin.

ĭnĭmīcĭtĭa, ae, f. [inimicus], enmity, hostility, usu. in plur.: capere inimicitias in aliquem, Ter. Phorm. 2, 3, 23: suscipere, Cic. Fam. 2, 18, 2: intercedunt mihi inimicitiae cum aliquo, id. Cael. 13, 32: erant ei veteres inimicitiae cum Rosciis, id. Rosc. Am. 6, 17: inimicitias insitas habere et gerere cum aliquo, id. Font. 11, 23: inimicitias subire, id. Verr. 2, 5, 71, § 182: denuntiare alicui, id. Fl. 1, 2: exstinguere, id. Prov. Cons. 9, 22: inimicitias suas donare rei publicae, id. Fam. 5, 4, 2: inimicitias suas temporibus rei publicae permittere, id. Sest. 33, 72: nobiles inter eos, well known, Liv. 37, 35, 7: nobilissimae, id. 39, 4, 8; 40, 45, 7: paternae, id. 44, 25, 1: inimicitias habere conceptas ex aliqua re, Caes. B. C. 3, 16: exercere cum aliquo, Sall. C. 49: contrahere, Quint. 7, 1, 53: privatas ulcisci, Tac. A. 3, 12: fovere, id. ib. 11, 6: capitales, deadly, Paul. Sent. 2, 27, 1: mortales, transient, temporary (opp. amicitiae inmortales), Liv. 40, 46, 12.

        1. (β) Sing.: inimicitia (est) ira ulciscendi tempus observans, Cic. Tusc. 4, 9, 21; 4, 7, 16: miscent inter sese inimicitiam agitantes, Enn. ap. Gell. 20, 10 (Ann. v. 275 Vahl.): aeque inimicitiam atque amicitiam in frontem promptam gero, id. ib. 19, 8, 6 (Trag. v. 8 Vahl.): cum eo reveni ex inimicitia in gratiam, Plaut. Stich. 3, 1, 8: inimicitiae causa, Dig. 22, 5, 3; 5, 1, 15.

ĭnĭmīcus, a, um (gen. plur.: ĭnĭmī-cūm, Plaut. As. 2, 2, 14), adj. [2. in-amicus], unfriendly, hostile, inimical.

  1. I. Adj.
    1. A. Of persons: quod eos infenso animo atque inimico venisse dicatis, Cic. Verr. 2, 2, 61, § 149; id. Phil. 10, 10, 21; cf.: quam inimico vultu intuitur, Plaut. Capt. 3, 4, 25: inter omnia inimica infestaque, Liv. 22, 39, 13: Clodius inimicus est nobis, Cic. Att. 2, 21, 6; 11, 10, 2; id. Div. in Caecil. 9, 28; cf. in sup.: Hannibal nomini Romano, Nep. Hann. 7, 3; Cic. Fin. 1, 2, 4: animorum motus inimicissimi mentis, Cic. Tusc. 4, 15, 34.
    2. B. Of inanim. things, hurtful, injurious: raphani dentibus inimici, Plin. 19, 5, 26, § 86: (naves) accipiunt inimicum imbrem, Verg. A. 1, 123: odor nervis, Hor. S. 2, 4, 53: maritare ulmos nisi validas inimicum (est), Plin. 17, 23, 35, § 203.
      Comp.: nec quidquam inimicius quam illa (oratio) versibus, Cic. Or. 57, 194; id. Fam. 3, 8, 9.
      Sup.: brassica stomacho inimicissima, Plin. 20, 9, 38, § 96.
      1. 2. Like hostilis, hostile: nomina, Verg. A. 11, 84: tela, id. ib. 11, 809: insigne, spoils of a vanquished foe, id. ib. 12, 944: terra, id. ib. 10, 295: natura inimica inter se esse liberam civitatem et regem, Liv. 44, 24, 2: in hostili terra, inter omnia inimica infestaque, id. 22, 39, 13.
  2. II. Substt.
    1. A. ĭnĭmīcus, i, m., an enemy, foe, Cic. Verr. 2, 2, 24, § 58: quis plenior inimicorum fuit C. Mario, id. Prov. Cons. 8, 19; Nep. Them. 9, 4; id. Alc. 4, 1; 2, 6 al.: aliquem insectari tamquam inimicum et hostem, Liv. 39, 28, 13: paternus, hereditary, Paul. Sent. 2, 27, 1.
    2. B. ĭnĭ-mīca, ae, f.: cujusquam inimica, Cic. Cael. 13, 32.
      Sup.: ubi vidit fortissimum virum inimicissimum suum, certissimum consulem, greatest enemy, Cic. Mil. 9, 25; Nep. Eum. 6, 3; id. Dat. 5, 4; id. Hann. 12, 2; cf. Zumpt, Gram. § 410, and v. iniquus, II. B. fin.
      Adv., in two forms.
      1. 1. ĭnĭmīcē, in an unfriendly manner, hostilely, inimically: vide quam tecum agam non inimice, Cic. Phil. 2, 14, 34: insectari aliquem, id. N. D. 1, 3, 5.
        Comp.: infestius aut inimicius consulere, Liv. 28, 29, 8.
        Sup.: inimicissime contendere, Cic. Quint. 21, 66.
      2. 2. ĭnĭmīcĭter, adv., hostilely, inimically: accensus, Acc. ap. Non. 514, 22: commoti inimiciter, Claud. Quadrig. ap. Gell. 3, 8, 8; Enn. ap. Prisc. 1010 P.