No entries found. Showing closest matches:
dē-pŏlĭo, no perf., ītum, 4, v. a., to smooth off, polish off (very rare).
- I. Prop.: aliquid cote, Plin. 36, 25, 63, § 188.
Comic.: dorsum meum virgis, to cudgel, Plaut. Ep. 1, 1, 85.
- II. Trop.: DEPOLITUM perfectum, quia omnes perfectiones antiqui politiones appellabant, Paul. ex Fest. p. 71, 20 Müll.; cf. the foll. art.
* dēpŏlītĭo, ōnis, f. [depolio, no. II., a careful smoothing or finishing; hence, concr.], a perfection, finished or perfect thing: agri depolitiones, Varr. ap. Non. 66, 29; cf. the preced. art.
* dēpompātĭo, ōnis, f. [depompo]. Lit., a depriving of ornament; hence, a dishonoring: Christianorum, Hier. adv. Rufin. 31.
* dē-pompo, āre, v. a. Lit., to deprive of ornament; hence, to dishonor, Hier. in Nahum. c. 3.
* dē-pondĕro, āre, v. n., to press down by its weight, to weigh down, Petr. Fragm. 26, 3.
dēpōnens, entis, P. a., v. the foll. art. fin.
dē-pōno, pŏsŭi, pŏsĭtum, 3 (perf. deposivi, Plaut. Curc. 4, 3, 4: deposivit, id. Most. 2, 1, 35; Catull. 34, 8; inf. perf. deposisse, Verg. Cat. 8, 16; part. sync. depostus, Lucil. ap. Non. 279, 19, v. pono), v. a., to lay away, to put or place aside; to lay, put, or set down; to lay, place, set, deposit (freq. in all periods and sorts of writing).
Constr. with acc. alone; or acc. and locative or abl. with or without a prep.; or acc. and adv. of place where, or apud and personal name; rare and doubtful with in and acc. (cf. Krebs, Antibarb. p. 340 sq.).
- I. Lit.
- A. In gen.: caput deponit, condormiscit, Plaut. Curc. 2, 3, 81; cf.: caput terrae, Ov. Am. 3, 5, 20: corpora (pecudes), Lucr. 1, 259; cf.: corpora sub ramis arboris, Verg. A. 7, 108: fessum latus sub lauru, Hor. Od. 2, 7, 19: mentum in gremiis mimarum, Cic. Phil. 13, 11, 24 et saep.: onus, Cic. Rosc. Am. 4, 10; id. Sull. 23, 65; Front. Strat. 1, 5, 3 al.; cf.: onera jumentis, Caes. B. C. 1, 80, 2: arma, id. B. G. 4, 32 fin.; id. B. C. 3, 10, 9; Liv. 5, 2 al.; cf.: depositis in contubernio armis, Caes. B. C. 3, 76, 2: arma umeris, Verg. A. 12, 707: anulos aureos et phaleras, Liv. 9, 46: coronam, and, shortly after, coronam Romae in aram Apollinis, id. 23, 11: ungues et capillos, i. e. to cut off, Petr. 104, 6; cf. comas (for which, shortly before, secuit capillos), Mart. 5, 48, 6: crinem, Tac. H. 4, 61 et saep.: argenti pondus defossā terrā, Hor. S. 1, 1, 42: semina vel scrobe vel sulco, to deposit in the earth, to plant, Col. 5, 4, 2; and: stirpem vitis aut oleae, id. 1, 1, 5: malleolum in terram, id. 3, 10, 19: plantas sulcis, Verg. G. 2, 24 et saep.: exercitum in terram (for exponere), to land, Just. 4, 5, 8: hydriam de umero, Vulg. Gen. 21, 46.
Poet. of bearing, bringing forth (as the putting off of a burden): (Latonia) quam mater prope Deliam Deposivit olivam, Catull. 34, 8; cf.: onus naturae, Phaedr. 1, 18, 5; 1, 19, 4; to lay as a stake, wager: Dam. Ego hanc vitulam … Depono. Men. De grege non ausim quicquam deponere tecum … verum pocula ponam Fagina, Verg. E. 3, 31 sq.
- B. In partic.
- 1. Pregn., to lay up, lay aside, put by, deposit anywhere; to give in charge to, commit to the care of intrust to any one: non semper deposita reddenda: si gladium quis apud te sana mente deposuerit, repetat insaniens: reddere peccatum sit, etc., Cic. Off. 3, 25, 95; so, aliquid apud aliquem, Plaut. Bac. 2, 3, 72; Cic. Fam. 5, 20, 2; id. Verr. 2, 4, 12, § 29; Caes. B. C. 3, 108 fin.; Quint. 5, 13, 49; 9, 2, 92; Tac. H. 1, 13; Liv. 38, 19, 2 et saep.; cf.: obsides apud eos, Caes. B. G. 7, 63 al.: praedam in silvis, id. ib. 6, 41; cf.: pecuniam in templo, Liv. 44, 25: pecunias in publica fide, id. 24, 18 fin.; also: liberos, uxores suaque omnia in silvas, Caes. B. G. 4, 19 (dub.—al. in sylvis; id. B. C. 1, 23, 4 the true reading is in publico): impedimenta citra flumen Rhenum, id. B. G. 2, 29, 4: saucios, id. B. C. 3, 78, 1 and 5 et saep.: pretium in deposito habendum, in charge, Dig. 36, 3, 5 fin.: si pro deposito apud eum fuerit, ib. 33, 8, 8, § 5.
- 2.
- a. To put or bring down, lay upon the ground: scio quam rem agat: ut me deponat vino, etc., to make drunk, Plaut. Aul. 3, 6, 39.
- b. Hence (because it was the custom to take a person who had just died out of bed and lay him on the ground), meton.: depositus, dead, just dead: jam prope depositus, certe jam frigidus, Ov. Pont. 2, 2, 47: depositum nec me qui fleat ullus erit, id. Tr. 3, 3, 40: DEPOSITVS IN PACE, Inscr. Orell. 5014; cf. ib. 4874.
As subst.: depositus meus, Petr. 133, 4.
- c. Also, because the hopelessly sick were often laid on the earth, dying, given up, despaired of: jam tum depostu’ bubulcus Expirans animam pulmonibus aeger agebat, Lucil. ap. Non. 279, 19: deponere est desperare, unde et depositi desperati dicuntur, Non. 279, 30: depositus modo sum anima, vita sepultus, Caecil. ap. Non. 279 (Com. v. 121 Rib.): ut depositi proferret fata parentis, Verg. A. 12, 395 Serv.: texere paludes Depositum, Fortuna, tuum, Lucan. 2, 72; and transf.: mihi videor magnam et maxime aegram et prope depositam reip. partem suscepisse, Cic. Verr. 2, 1, 2, § 5.
- 3. In post-Aug. lang. esp. freq. in the jurists, of buildings, etc., to pull down, take down, demolish, overthrow: aedificium vel arboris ramos, Dig. 8, 2, 17 (shortly after, qui tollit aedificium vel deprimit); so id. 8, 2, 31; 41, 3, 23 fin. et saep.: deposita arx, Stat. S. 1, 4, 91: statuas, pull down, Spart. Sev. 14: tabulas, destroy, Capit. Max. duob. 12: adversarios tuos, Vulg. Exod. 15, 7.
- II. Trop.
- A. With a predominant notion of putting away, removing, etc., to lay down, lay aside, give up, resign, get rid of: studia de manibus, Cic. Ac. 1, 1, 3: ex memoria insidias, id. Sull. 6, 18: in sermone et suavitate alicujus omnes curas doloresque deponere, id. Fam. 4, 6, 2: petitoris personam capere, accusatoris deponere, id. Quint. 13 fin.; so, contentionem, Liv. 4, 6; cf. certamina, id. ib.; and, bellum, Ov. M. 8, 47; Tac. H. 2, 37; opp. incipere, Sall. J. 83, 1; opp. coepisse, Liv. 31, 1; and with omittere, id. 31, 31 fin.: deponere amicitias, suscipere inimicitias, Cic. Lael. 21, 77: invidiam, id. Agr. 2, 26, 69: simultates, id. Planc. 31, 76: maerorem et luctum, id. Phil. 14, 13: omnem spem contentionis, Caes. B. G. 5, 19: consilium adeundae Syriae, id. B. C. 3, 103: imperium, id. B. G. 7, 33 fin.; id. B. C. 2, 32, 9; Cic. N. D. 2, 4, 11; Liv. 2, 28 al.; cf. provinciam, Cic. Pis. 2, 5; id. Fam. 5, 2, 3; dictaturam, Quint. 3, 8, 53; 5, 10, 71: nomen, Suet. Ner. 41; Ov. M. 15, 543: famem, id. F. 6, 530; cf.: sitim in unda vicini fontis, i. e. to quench, id. M. 4, 98: morbos, Plin. 7, 50, 51: animam, i. e. to die, Nep. Hann. 1.
- B. To depose from an office (late Lat.): te de ministerio tuo, Vulg. Is. 22, 19.
- C. (Acc. to no. I. B.) To deposit, intrust, commit to, for safe-keeping: populi Romani jus in vestra fide ac religione depono, Cic. Caecin. 35 fin.: aliquid rimosa in aure, Hor. S. 2, 6, 46: aliquid tutis auribus, id. Od. 1, 27, 18: eo scortum, Tac. H. 1, 13.
Hence, dēpō-nens, entis, P. a., subst. (sc. verbum, lit., a verb that lays aside its proper pass. signif.), in the later grammar. a verb which, in a pass. form, has an act. meaning; deponent, Charis. p. 143 P.; Diom. p. 327 ib.; Prisc. p. 787 ib. sq. et saep.— dēpŏsĭtus, a, um, P. a., and esp. as subst. dēpŏsĭtum, i, n., any thing deposited or intrusted for safe-keeping, etc., a deposit, trust: reddere depositum, Cic. Off. 1, 10, 31: si depositum non infitietur amicus, Juv. 13, 60; cf. Dig. 36, 3, 5 al.: contempto Domino negaverit proximo suo depositum, Vulg. Lev. 6, 2; 1 Tim. 6, 20 al.
‡ dēpontāni senes appellabantur, qui sexagenarii de ponte deiciebantur, Paul. ex Fest. p. 75, 7 Müll.; v. sexagenarius.
dēponto, āre, 1, v. a. [de-pons], to throw from a bridge, Varr. Sat. Menip. 82, 17.
dēpŏpŭlātĭo, ōnis, f. [depopulor], a laying waste, marauding, pillaging (several times in Cic.; elsewh. rare), Cic. Pis. 17, 40; id. Verr. 1, 4, 12; id. Rep. 2, 14; Liv. 43, 23: Thracum, Cic. Font. 22, 44: Tiberini fluminis igniumque, ravages, Aug. Civ. Dei, 3, 31; Vulg. Mic. 2, 4. In plur., Cic. Phil. 5, 9, 25.
dēpŏpŭlātor, ōris, m. [depopulor], one who lays waste, a marauder, spoiler, pillager: fori, Cic. Dom. 5, 13; Caecil. ap. Non. 118, 33 (v. 191 Rib.); Vulg. Isa. 21, 2.
dēpŏpŭlātrix, īcis, f. [depopulator], she who spoils, destroys: generis humani (luxuries), Cassiod. Var. 11, 3 med.
dēpŏpŭlo, āre, v. the follg. fin.
dē-pŏpŭlor, ātus, 1, v. dep. a., to lay waste, ravage, plunder, pillage (class.).
- I. Prop.: ut Ambiorigis fines depopularentur, Caes. B. G. 6, 42 fin.; cf.: ad fines depopulandos, id. ib. 7, 64, 6; Hirt. B. G. 8, 24, 4; Liv. 10, 12 al.: agros, Caes. B. G. 2, 7, 3; Cic. Verr. 2, 3, 36; Liv. 5, 4 fin. et saep.; cf.: extrema agri Romani, Liv. 4, 1: eam regionem, Caes. B. G. 6, 33, 2: vicinam humum late, Ov. Tr. 3, 10, 56 et saep.: multas domos, plurimas urbes, omnia fana, Cic. Verr. 1, 4, 11: quos fidos nobis rebatur, Tac. A. 13, 37.
- II. Transf., in gen., to waste, lay waste, dissipate, destroy, sweep away: quos impune depopulatur et dispoliatur dedecus, Afran. ap. Non. 480, 13: Cerealia dona, Ov. F. 1, 684: hereditates, Dig. 47, 4, 1: in qua (sc. urbe) omne mortalium genus vis pestilentiae depopulabatur, Tac. A. 16, 13: aras, Vulg. Osee, 10, 2.
Note:
- a. Active form dēpopulo, āre: agros audaces depopulant servi, Enn. ap. Non. 471, 19 (Trag. v. 3 Rib.): macellum, Caecil. ib. 18 (Com. v. 13 Rib.): agros provinciamque, Auct. B. Hisp. 42, 6: greges, Val. Fl. 6, 531.
- b. depopulor, ari, in pass. signif.: communi latrocinio terra omnis depopulabitur, Lact. Ira D. 16 fin.: depopulata est regio, Vulg. Joel, 1, 10. In class. lang. only in the Part. perf.: depopulatis agris, laid waste, Caes. B. G. 1, 11, 4: depopulata Gallia, id. ib. 7, 77, 14; late depopulato agro, Liv. 9, 36: omnis ora maritima depopulata ab Achaeis erat, 37, 4: regiones, id. 10, 15 et saep.; Justin. 42, 2; Plin. 2, 53, 54, § 140.
dēportātĭo, ōnis, f. [deporto] (rare), a carrying or conveying away, a transportation.
- I. In gen., Cato R. R. 144, 3.
- II. In partic., a perpetual banishment, transportation, deportation, exile, Dig. 48, 13, 3; 48, 22, 6 al.; cf. deporto, no. II. B.
* dēportātōrĭus, a, um, adj. [deporto], belonging to removal or transportation: personale vel deportatorium onus, Cod. 12, 47, 1.
dē-porto, āvi, ātum, 1 (arch. inf. pass. deportarier, Ter. Ph. 5, 7, 85), v. a., to carry or convey down; to carry off, to convey away (freq. and good prose).
- I. In gen.: de fundo tigna et oleam ne deportato, Cato R. R. 144, 3: arma Brundisium jumentis, Pomp. ap. Cic. Att. 8, 12 A. fin.: frumentum in castra. Caes. B. C. 1, 60, 3: ossa ejus in Cappadociam ad matrem, Nep. Eum. 13 fin.: corpus Augusti Romam, Suet. Claud. 6; cf. id. Aug. 100: aliquem per vicos, id. ib. 78 fin. et saep.: ut te Leucadem deportaret, Cic. Fam. 16, 5: naves partem exercitus eo deportaverant, Caes. B. C. 1, 27; so of transporting by water, id. B. G. 3, 12, 3; Liv. 43, 6; Suet. Tib. 18: quos (serpentes) flumina deportant, Plin. 6, 27, 31, § 136: lucem, id. 2, 103, 106, § 234: arcam, Vulg. 1 Par. 15, 25.
- II. In partic. as a t. t.
- A. To bring or fetch home any thing from the provinces: victorem exercitum, Cic. de Imp. Pomp. 21; so Liv. 26, 21; 30, 40 fin. al.: Tertia tua, quam tu tecum deportaras, Cic. Verr. 2, 5, 16: cum aliud nihil ex tanta praeda domum suam deportavisset, id. Rep. 1, 14.
- 2. Transf., of abstract objects, to carry away, i. e. to get, acquire: tertium triumphum, Cic. Off. 1, 22 fin.; cf. lauream, Tac. A. 2, 26 fin.; and: gloriam ex illis gentibus, Curt. 9, 10: si nihil aliud de hac provincia nisi illius benevolentiam deportassem, Cic. Att. 6, 1, 7: te (sc. Atticum) non cognomen solum Athenis deportasse, sed humanitatem et prudentiam intellego, id. de Sen. 1: nihil ex ista provincia potes, quod jucundius sit, deportare, id. Fam. 7, 15 fin.: ex Asia deportatum flagitium ac dedecus, id. Mur. 5, 12.
- B. To banish, transport, for life (attended with loss of citizenship and testatorship, both of which the relegatus retained, v. Dig. 48, 22, 7, § 3; id. 28, 1, 8—mostly post-Aug.— for syn. also cf.: exsilio afficio or multo, in exsilium pello or eicio, expello, exigo): inter poenas est etiam insulae deportatio, quae poena adimit civitatem Romanam, etc., Dig. 48, 22, 7, § 2 sq.: Vibius Serenus in insulam Amorgum deportatur, Tac. A. 4, 13: ut liberti quoque Italia deportarentur, id. ib. 14, 45: in reis deportatis, Quint. 5, 2, 1.
- 2. Transf.: non hoc publicitus scelus hinc deportarier In solas terras? Ter. Ph. 5, 7, 85.
dē-posco, pŏposci, 3, v. a., to demand, require, request earnestly (freq. and class.).
- I. In gen.: unum ab omnibus sociis et civibus ad id bellum imperatorem deposci atque expeti, Cic. de Imp. Pomp. 2, 5; cf. id. 15, 44: id non modo non recusem, sed etiam appetam atque deposcam, id. Phil. 3, 13, 33; so opp. recusare, id. Fl. 38 fin.: sibi naves, Caes. B. C. 1, 56, 3: pugnam, Suet. Oth. 9; Front. Strat. 1, 11, 1; 2, 1, 3: pericula (opp. detrectare), Tac. Agr. 11 et saep.
Absol.: de proelio cogitandum, sicut semper depoposcimus, Caes. B. C. 3, 85 fin.: omnibus pollicitationibus deposcunt, qui belli initium faciant, id. B. G. 7, 1, 5.
- II. In partic.
- A. To demand, request for one’s self the performance of any duty or business: sibi id muneris, Caes. B. C. 1, 57: tibi partis istas, Cic. Rosc. Am. 34, 45: primas sibi partes, Suet. Calig. 56: illam sibi officiosam provinciam, Cic. Sull. 18 fin.; cf.: consulatum sibi, Suet. Aug. 26: sibi has urbanas insidias caedis atque incendiorum, Cic. Cat. 2, 3, 6: coloniam tutandam, Suet. Vit. 1.
- B. To demand a person, in order to bring him to punishment: aliquem ad mortem, Caes. B. C. 3, 110, 5; cf.: aliquem ad supplicium, Hirt. B. G. 8, 38, 3: aliquem ad poenam, Suet. Tit. 6: aliquem morti, Tac. A. 1, 23: ad ducem ipsum in poenam foederis rupti deposcendum, Liv. 21, 6: auctorem culpae, id. 21, 10; cf. Hannibalem, Just. 32, 4, 8: ausum Talia deposcunt, Ov. M. 1, 200; Luc. 5, 296 et saep.: altera me deposcere putabatur, to demand my death, Cic. post red. in Sen. 13, 33.
- C. (Transf. from the gladiator’s t. t.) To call out, challenge one to fight, Liv. 2, 49, 2; cf. hostes, Val. Fl. 5, 635.
dēpŏsĭtārĭus, ii, m. [depono, no. I. B.; prop. pertaining to a deposit; hence], in jurid. Lat.,
- I. One who receives a deposit, a trustee, depositary, Dig. 16, 3, 1, § 36; 16, 3, 7, § 2 (twice).
- II. One who makes a deposit, a depositor, Dig. 16, 3, 7 fin.
dēpŏsĭtĭo, ōnis, f. [depono] (post-Aug.; most freq. in jurid. Lat.).
- I. Lit., a laying down, putting off.
- A. A depositing for safe-keeping, Dig. 16, 3, 1; 5; 17.
- B. A pulling or tearing down: aedificii, Dig. 4, 2, 9, § 2.
- C. A depositing in the earth, burying, Inscr. Orell. 1121 (of 384 A.D.).
- D. A parting from, getting rid of: carnis sordium, Vulg. 1 Pet. 3, 21; cf.: tabernaculi mei, i. e. the body, id. 2 Pet. 1, 14.
- II. Trop.
- A. In gen.: testium, a deposition, testimony, Cod. 2, 43, 3: dignitatis, a lowering, degradation, Dig. 48, 19, 8 init.
- B. In rhetor.
- (α) The close of a period: prout aut depositio aut inceptio aut transitus postulabit, Quint. 11, 3, 46 Spald.
- (β) The lowering of voice, sound, or speed of utterance, = Gr. θέσις (opp. ἄρσις = elatio), Mart. Cap. 9, § 974.
* dēpŏsĭtīvus, a, um, adj. [depono], of or belonging to a deposit: pecuniae, given in deposit, Cassiod. Var. 6, 8.
dēpŏsĭtor, ōris, m. [depono] (post-Aug. and very rare).
- I. One who deposits a thing for safe-keeping, a depositor, Dig. 16, 3, 1, § 37.
- II. One who disowns or disclaims: patris natique, Prud. Apoth. 179.
dēpŏsĭtum, v. depono, P. a. fin.
dēpŏsĭtus, a, um, Part., from depono.
dēpostŭlātor, ōris, m. [depostulo], one who demands a person, sc. for punishment, torture, etc.: Christianorum, Tert. Apol. 35; cf. ib. 50 fin.
* dē-postŭlo, āre, v. a., to demand, require earnestly ( = the class. deposco): auxilia sibi, Auct. B. Hisp. 1 fin.
‡ dē-pŏtītur ἀπολαύει, Gloss. Lat. Gr.