Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

dē-pŏlĭo, no perf., ītum, 4, v. a., to smooth off, polish off (very rare).

  1. I. Prop.: aliquid cote, Plin. 36, 25, 63, § 188.
    Comic.: dorsum meum virgis, to cudgel, Plaut. Ep. 1, 1, 85.
  2. II. Trop.: DEPOLITUM perfectum, quia omnes perfectiones antiqui politiones appellabant, Paul. ex Fest. p. 71, 20 Müll.; cf. the foll. art.

* dēpŏlītĭo, ōnis, f. [depolio, no. II., a careful smoothing or finishing; hence, concr.], a perfection, finished or perfect thing: agri depolitiones, Varr. ap. Non. 66, 29; cf. the preced. art.

* dēpompātĭo, ōnis, f. [depompo]. Lit., a depriving of ornament; hence, a dishonoring: Christianorum, Hier. adv. Rufin. 31.

* dē-pompo, āre, v. a. Lit., to deprive of ornament; hence, to dishonor, Hier. in Nahum. c. 3.

* dē-pondĕro, āre, v. n., to press down by its weight, to weigh down, Petr. Fragm. 26, 3.

dēpōnens, entis, P. a., v. the foll. art. fin.

dē-pōno, pŏsŭi, pŏsĭtum, 3 (perf. deposivi, Plaut. Curc. 4, 3, 4: deposivit, id. Most. 2, 1, 35; Catull. 34, 8; inf. perf. deposisse, Verg. Cat. 8, 16; part. sync. depostus, Lucil. ap. Non. 279, 19, v. pono), v. a., to lay away, to put or place aside; to lay, put, or set down; to lay, place, set, deposit (freq. in all periods and sorts of writing).
Constr. with acc. alone; or acc. and locative or abl. with or without a prep.; or acc. and adv. of place where, or apud and personal name; rare and doubtful with in and acc. (cf. Krebs, Antibarb. p. 340 sq.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: caput deponit, condormiscit, Plaut. Curc. 2, 3, 81; cf.: caput terrae, Ov. Am. 3, 5, 20: corpora (pecudes), Lucr. 1, 259; cf.: corpora sub ramis arboris, Verg. A. 7, 108: fessum latus sub lauru, Hor. Od. 2, 7, 19: mentum in gremiis mimarum, Cic. Phil. 13, 11, 24 et saep.: onus, Cic. Rosc. Am. 4, 10; id. Sull. 23, 65; Front. Strat. 1, 5, 3 al.; cf.: onera jumentis, Caes. B. C. 1, 80, 2: arma, id. B. G. 4, 32 fin.; id. B. C. 3, 10, 9; Liv. 5, 2 al.; cf.: depositis in contubernio armis, Caes. B. C. 3, 76, 2: arma umeris, Verg. A. 12, 707: anulos aureos et phaleras, Liv. 9, 46: coronam, and, shortly after, coronam Romae in aram Apollinis, id. 23, 11: ungues et capillos, i. e. to cut off, Petr. 104, 6; cf. comas (for which, shortly before, secuit capillos), Mart. 5, 48, 6: crinem, Tac. H. 4, 61 et saep.: argenti pondus defossā terrā, Hor. S. 1, 1, 42: semina vel scrobe vel sulco, to deposit in the earth, to plant, Col. 5, 4, 2; and: stirpem vitis aut oleae, id. 1, 1, 5: malleolum in terram, id. 3, 10, 19: plantas sulcis, Verg. G. 2, 24 et saep.: exercitum in terram (for exponere), to land, Just. 4, 5, 8: hydriam de umero, Vulg. Gen. 21, 46.
      Poet. of bearing, bringing forth (as the putting off of a burden): (Latonia) quam mater prope Deliam Deposivit olivam, Catull. 34, 8; cf.: onus naturae, Phaedr. 1, 18, 5; 1, 19, 4; to lay as a stake, wager: Dam. Ego hanc vitulamDepono. Men. De grege non ausim quicquam deponere tecumverum pocula ponam Fagina, Verg. E. 3, 31 sq.
    2. B. In partic.
      1. 1. Pregn., to lay up, lay aside, put by, deposit anywhere; to give in charge to, commit to the care of intrust to any one: non semper deposita reddenda: si gladium quis apud te sana mente deposuerit, repetat insaniens: reddere peccatum sit, etc., Cic. Off. 3, 25, 95; so, aliquid apud aliquem, Plaut. Bac. 2, 3, 72; Cic. Fam. 5, 20, 2; id. Verr. 2, 4, 12, § 29; Caes. B. C. 3, 108 fin.; Quint. 5, 13, 49; 9, 2, 92; Tac. H. 1, 13; Liv. 38, 19, 2 et saep.; cf.: obsides apud eos, Caes. B. G. 7, 63 al.: praedam in silvis, id. ib. 6, 41; cf.: pecuniam in templo, Liv. 44, 25: pecunias in publica fide, id. 24, 18 fin.; also: liberos, uxores suaque omnia in silvas, Caes. B. G. 4, 19 (dub.—al. in sylvis; id. B. C. 1, 23, 4 the true reading is in publico): impedimenta citra flumen Rhenum, id. B. G. 2, 29, 4: saucios, id. B. C. 3, 78, 1 and 5 et saep.: pretium in deposito habendum, in charge, Dig. 36, 3, 5 fin.: si pro deposito apud eum fuerit, ib. 33, 8, 8, § 5.
      2. 2.
        1. a. To put or bring down, lay upon the ground: scio quam rem agat: ut me deponat vino, etc., to make drunk, Plaut. Aul. 3, 6, 39.
        2. b. Hence (because it was the custom to take a person who had just died out of bed and lay him on the ground), meton.: depositus, dead, just dead: jam prope depositus, certe jam frigidus, Ov. Pont. 2, 2, 47: depositum nec me qui fleat ullus erit, id. Tr. 3, 3, 40: DEPOSITVS IN PACE, Inscr. Orell. 5014; cf. ib. 4874.
          As subst.: depositus meus, Petr. 133, 4.
        3. c. Also, because the hopelessly sick were often laid on the earth, dying, given up, despaired of: jam tum depostu’ bubulcus Expirans animam pulmonibus aeger agebat, Lucil. ap. Non. 279, 19: deponere est desperare, unde et depositi desperati dicuntur, Non. 279, 30: depositus modo sum anima, vita sepultus, Caecil. ap. Non. 279 (Com. v. 121 Rib.): ut depositi proferret fata parentis, Verg. A. 12, 395 Serv.: texere paludes Depositum, Fortuna, tuum, Lucan. 2, 72; and transf.: mihi videor magnam et maxime aegram et prope depositam reip. partem suscepisse, Cic. Verr. 2, 1, 2, § 5.
      3. 3. In post-Aug. lang. esp. freq. in the jurists, of buildings, etc., to pull down, take down, demolish, overthrow: aedificium vel arboris ramos, Dig. 8, 2, 17 (shortly after, qui tollit aedificium vel deprimit); so id. 8, 2, 31; 41, 3, 23 fin. et saep.: deposita arx, Stat. S. 1, 4, 91: statuas, pull down, Spart. Sev. 14: tabulas, destroy, Capit. Max. duob. 12: adversarios tuos, Vulg. Exod. 15, 7.
  2. II. Trop.
    1. A. With a predominant notion of putting away, removing, etc., to lay down, lay aside, give up, resign, get rid of: studia de manibus, Cic. Ac. 1, 1, 3: ex memoria insidias, id. Sull. 6, 18: in sermone et suavitate alicujus omnes curas doloresque deponere, id. Fam. 4, 6, 2: petitoris personam capere, accusatoris deponere, id. Quint. 13 fin.; so, contentionem, Liv. 4, 6; cf. certamina, id. ib.; and, bellum, Ov. M. 8, 47; Tac. H. 2, 37; opp. incipere, Sall. J. 83, 1; opp. coepisse, Liv. 31, 1; and with omittere, id. 31, 31 fin.: deponere amicitias, suscipere inimicitias, Cic. Lael. 21, 77: invidiam, id. Agr. 2, 26, 69: simultates, id. Planc. 31, 76: maerorem et luctum, id. Phil. 14, 13: omnem spem contentionis, Caes. B. G. 5, 19: consilium adeundae Syriae, id. B. C. 3, 103: imperium, id. B. G. 7, 33 fin.; id. B. C. 2, 32, 9; Cic. N. D. 2, 4, 11; Liv. 2, 28 al.; cf. provinciam, Cic. Pis. 2, 5; id. Fam. 5, 2, 3; dictaturam, Quint. 3, 8, 53; 5, 10, 71: nomen, Suet. Ner. 41; Ov. M. 15, 543: famem, id. F. 6, 530; cf.: sitim in unda vicini fontis, i. e. to quench, id. M. 4, 98: morbos, Plin. 7, 50, 51: animam, i. e. to die, Nep. Hann. 1.
    2. B. To depose from an office (late Lat.): te de ministerio tuo, Vulg. Is. 22, 19.
    3. C. (Acc. to no. I. B.) To deposit, intrust, commit to, for safe-keeping: populi Romani jus in vestra fide ac religione depono, Cic. Caecin. 35 fin.: aliquid rimosa in aure, Hor. S. 2, 6, 46: aliquid tutis auribus, id. Od. 1, 27, 18: eo scortum, Tac. H. 1, 13.
      Hence, dēpō-nens, entis, P. a., subst. (sc. verbum, lit., a verb that lays aside its proper pass. signif.), in the later grammar. a verb which, in a pass. form, has an act. meaning; deponent, Charis. p. 143 P.; Diom. p. 327 ib.; Prisc. p. 787 ib. sq. et saep.— dēpŏsĭtus, a, um, P. a., and esp. as subst. dēpŏsĭtum, i, n., any thing deposited or intrusted for safe-keeping, etc., a deposit, trust: reddere depositum, Cic. Off. 1, 10, 31: si depositum non infitietur amicus, Juv. 13, 60; cf. Dig. 36, 3, 5 al.: contempto Domino negaverit proximo suo depositum, Vulg. Lev. 6, 2; 1 Tim. 6, 20 al.

dēpontāni senes appellabantur, qui sexagenarii de ponte deiciebantur, Paul. ex Fest. p. 75, 7 Müll.; v. sexagenarius.

dēponto, āre, 1, v. a. [de-pons], to throw from a bridge, Varr. Sat. Menip. 82, 17.

dēpŏpŭlātĭo, ōnis, f. [depopulor], a laying waste, marauding, pillaging (several times in Cic.; elsewh. rare), Cic. Pis. 17, 40; id. Verr. 1, 4, 12; id. Rep. 2, 14; Liv. 43, 23: Thracum, Cic. Font. 22, 44: Tiberini fluminis igniumque, ravages, Aug. Civ. Dei, 3, 31; Vulg. Mic. 2, 4. In plur., Cic. Phil. 5, 9, 25.

dēpŏpŭlātor, ōris, m. [depopulor], one who lays waste, a marauder, spoiler, pillager: fori, Cic. Dom. 5, 13; Caecil. ap. Non. 118, 33 (v. 191 Rib.); Vulg. Isa. 21, 2.

dēpŏpŭlātrix, īcis, f. [depopulator], she who spoils, destroys: generis humani (luxuries), Cassiod. Var. 11, 3 med.

dēpŏpŭlo, āre, v. the follg. fin.

dē-pŏpŭlor, ātus, 1, v. dep. a., to lay waste, ravage, plunder, pillage (class.).

  1. I. Prop.: ut Ambiorigis fines depopularentur, Caes. B. G. 6, 42 fin.; cf.: ad fines depopulandos, id. ib. 7, 64, 6; Hirt. B. G. 8, 24, 4; Liv. 10, 12 al.: agros, Caes. B. G. 2, 7, 3; Cic. Verr. 2, 3, 36; Liv. 5, 4 fin. et saep.; cf.: extrema agri Romani, Liv. 4, 1: eam regionem, Caes. B. G. 6, 33, 2: vicinam humum late, Ov. Tr. 3, 10, 56 et saep.: multas domos, plurimas urbes, omnia fana, Cic. Verr. 1, 4, 11: quos fidos nobis rebatur, Tac. A. 13, 37.
  2. II. Transf., in gen., to waste, lay waste, dissipate, destroy, sweep away: quos impune depopulatur et dispoliatur dedecus, Afran. ap. Non. 480, 13: Cerealia dona, Ov. F. 1, 684: hereditates, Dig. 47, 4, 1: in qua (sc. urbe) omne mortalium genus vis pestilentiae depopulabatur, Tac. A. 16, 13: aras, Vulg. Osee, 10, 2.
    Note:
        1. a. Active form dēpopulo, āre: agros audaces depopulant servi, Enn. ap. Non. 471, 19 (Trag. v. 3 Rib.): macellum, Caecil. ib. 18 (Com. v. 13 Rib.): agros provinciamque, Auct. B. Hisp. 42, 6: greges, Val. Fl. 6, 531.
        2. b. depopulor, ari, in pass. signif.: communi latrocinio terra omnis depopulabitur, Lact. Ira D. 16 fin.: depopulata est regio, Vulg. Joel, 1, 10. In class. lang. only in the Part. perf.: depopulatis agris, laid waste, Caes. B. G. 1, 11, 4: depopulata Gallia, id. ib. 7, 77, 14; late depopulato agro, Liv. 9, 36: omnis ora maritima depopulata ab Achaeis erat, 37, 4: regiones, id. 10, 15 et saep.; Justin. 42, 2; Plin. 2, 53, 54, § 140.

dēportātĭo, ōnis, f. [deporto] (rare), a carrying or conveying away, a transportation.

  1. I. In gen., Cato R. R. 144, 3.
  2. II. In partic., a perpetual banishment, transportation, deportation, exile, Dig. 48, 13, 3; 48, 22, 6 al.; cf. deporto, no. II. B.

* dēportātōrĭus, a, um, adj. [deporto], belonging to removal or transportation: personale vel deportatorium onus, Cod. 12, 47, 1.

dē-porto, āvi, ātum, 1 (arch. inf. pass. deportarier, Ter. Ph. 5, 7, 85), v. a., to carry or convey down; to carry off, to convey away (freq. and good prose).

  1. I. In gen.: de fundo tigna et oleam ne deportato, Cato R. R. 144, 3: arma Brundisium jumentis, Pomp. ap. Cic. Att. 8, 12 A. fin.: frumentum in castra. Caes. B. C. 1, 60, 3: ossa ejus in Cappadociam ad matrem, Nep. Eum. 13 fin.: corpus Augusti Romam, Suet. Claud. 6; cf. id. Aug. 100: aliquem per vicos, id. ib. 78 fin. et saep.: ut te Leucadem deportaret, Cic. Fam. 16, 5: naves partem exercitus eo deportaverant, Caes. B. C. 1, 27; so of transporting by water, id. B. G. 3, 12, 3; Liv. 43, 6; Suet. Tib. 18: quos (serpentes) flumina deportant, Plin. 6, 27, 31, § 136: lucem, id. 2, 103, 106, § 234: arcam, Vulg. 1 Par. 15, 25.
  2. II. In partic. as a t. t.
    1. A. To bring or fetch home any thing from the provinces: victorem exercitum, Cic. de Imp. Pomp. 21; so Liv. 26, 21; 30, 40 fin. al.: Tertia tua, quam tu tecum deportaras, Cic. Verr. 2, 5, 16: cum aliud nihil ex tanta praeda domum suam deportavisset, id. Rep. 1, 14.
      1. 2. Transf., of abstract objects, to carry away, i. e. to get, acquire: tertium triumphum, Cic. Off. 1, 22 fin.; cf. lauream, Tac. A. 2, 26 fin.; and: gloriam ex illis gentibus, Curt. 9, 10: si nihil aliud de hac provincia nisi illius benevolentiam deportassem, Cic. Att. 6, 1, 7: te (sc. Atticum) non cognomen solum Athenis deportasse, sed humanitatem et prudentiam intellego, id. de Sen. 1: nihil ex ista provincia potes, quod jucundius sit, deportare, id. Fam. 7, 15 fin.: ex Asia deportatum flagitium ac dedecus, id. Mur. 5, 12.
    2. B. To banish, transport, for life (attended with loss of citizenship and testatorship, both of which the relegatus retained, v. Dig. 48, 22, 7, § 3; id. 28, 1, 8—mostly post-Aug.— for syn. also cf.: exsilio afficio or multo, in exsilium pello or eicio, expello, exigo): inter poenas est etiam insulae deportatio, quae poena adimit civitatem Romanam, etc., Dig. 48, 22, 7, § 2 sq.: Vibius Serenus in insulam Amorgum deportatur, Tac. A. 4, 13: ut liberti quoque Italia deportarentur, id. ib. 14, 45: in reis deportatis, Quint. 5, 2, 1.
      1. 2. Transf.: non hoc publicitus scelus hinc deportarier In solas terras? Ter. Ph. 5, 7, 85.

dē-posco, pŏposci, 3, v. a., to demand, require, request earnestly (freq. and class.).

  1. I. In gen.: unum ab omnibus sociis et civibus ad id bellum imperatorem deposci atque expeti, Cic. de Imp. Pomp. 2, 5; cf. id. 15, 44: id non modo non recusem, sed etiam appetam atque deposcam, id. Phil. 3, 13, 33; so opp. recusare, id. Fl. 38 fin.: sibi naves, Caes. B. C. 1, 56, 3: pugnam, Suet. Oth. 9; Front. Strat. 1, 11, 1; 2, 1, 3: pericula (opp. detrectare), Tac. Agr. 11 et saep.
    Absol.: de proelio cogitandum, sicut semper depoposcimus, Caes. B. C. 3, 85 fin.: omnibus pollicitationibus deposcunt, qui belli initium faciant, id. B. G. 7, 1, 5.
  2. II. In partic.
    1. A. To demand, request for one’s self the performance of any duty or business: sibi id muneris, Caes. B. C. 1, 57: tibi partis istas, Cic. Rosc. Am. 34, 45: primas sibi partes, Suet. Calig. 56: illam sibi officiosam provinciam, Cic. Sull. 18 fin.; cf.: consulatum sibi, Suet. Aug. 26: sibi has urbanas insidias caedis atque incendiorum, Cic. Cat. 2, 3, 6: coloniam tutandam, Suet. Vit. 1.
    2. B. To demand a person, in order to bring him to punishment: aliquem ad mortem, Caes. B. C. 3, 110, 5; cf.: aliquem ad supplicium, Hirt. B. G. 8, 38, 3: aliquem ad poenam, Suet. Tit. 6: aliquem morti, Tac. A. 1, 23: ad ducem ipsum in poenam foederis rupti deposcendum, Liv. 21, 6: auctorem culpae, id. 21, 10; cf. Hannibalem, Just. 32, 4, 8: ausum Talia deposcunt, Ov. M. 1, 200; Luc. 5, 296 et saep.: altera me deposcere putabatur, to demand my death, Cic. post red. in Sen. 13, 33.
    3. C. (Transf. from the gladiator’s t. t.) To call out, challenge one to fight, Liv. 2, 49, 2; cf. hostes, Val. Fl. 5, 635.

dēpŏsĭtārĭus, ii, m. [depono, no. I. B.; prop. pertaining to a deposit; hence], in jurid. Lat.,

  1. I. One who receives a deposit, a trustee, depositary, Dig. 16, 3, 1, § 36; 16, 3, 7, § 2 (twice).
  2. II. One who makes a deposit, a depositor, Dig. 16, 3, 7 fin.

dēpŏsĭtĭo, ōnis, f. [depono] (post-Aug.; most freq. in jurid. Lat.).

  1. I. Lit., a laying down, putting off.
    1. A. A depositing for safe-keeping, Dig. 16, 3, 1; 5; 17.
    2. B. A pulling or tearing down: aedificii, Dig. 4, 2, 9, § 2.
    3. C. A depositing in the earth, burying, Inscr. Orell. 1121 (of 384 A.D.).
    4. D. A parting from, getting rid of: carnis sordium, Vulg. 1 Pet. 3, 21; cf.: tabernaculi mei, i. e. the body, id. 2 Pet. 1, 14.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen.: testium, a deposition, testimony, Cod. 2, 43, 3: dignitatis, a lowering, degradation, Dig. 48, 19, 8 init.
    2. B. In rhetor.
          1. (α) The close of a period: prout aut depositio aut inceptio aut transitus postulabit, Quint. 11, 3, 46 Spald.
          2. (β) The lowering of voice, sound, or speed of utterance, = Gr. θέσις (opp. ἄρσις = elatio), Mart. Cap. 9, § 974.

* dēpŏsĭtīvus, a, um, adj. [depono], of or belonging to a deposit: pecuniae, given in deposit, Cassiod. Var. 6, 8.

dēpŏsĭtor, ōris, m. [depono] (post-Aug. and very rare).

  1. I. One who deposits a thing for safe-keeping, a depositor, Dig. 16, 3, 1, § 37.
  2. II. One who disowns or disclaims: patris natique, Prud. Apoth. 179.

dēpŏsĭtum, v. depono, P. a. fin.

dēpŏsĭtus, a, um, Part., from depono.

dēpostŭlātor, ōris, m. [depostulo], one who demands a person, sc. for punishment, torture, etc.: Christianorum, Tert. Apol. 35; cf. ib. 50 fin.

* dē-postŭlo, āre, v. a., to demand, require earnestly ( = the class. deposco): auxilia sibi, Auct. B. Hisp. 1 fin.

dē-pŏtītur ἀπολαύει, Gloss. Lat. Gr.