Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

con-vī̆bro, āvi, 1, v. n. and a.

  1. * I. Neutr., to move one’s self rapidly: pedibus, Poët. ap. Fest. p. 206, 11.
  2. II. Act., to move a thing quickly, set in rapid motion (late Lat.): linguam, App. Flor. 2, n. 12, p. 348, 40; Amm. 17, 7, 15.

con-vīcānus (convīcānĕus, Cassiod. Hist. Eccl. 1, 11), i, m., one who is of the same village, a fellow-villager, Inscr. Fratr. Arv. p. 436 Marin.; Cod. Th. 11, 24, 6, § 1.

convīcĭātor (convīt-), ōris, m. [convicior], a railer, reviler (very rare), * Cic. Mur. 6, 13; Sen. Ira, 3, 24, 1; Suet. Tib. 11 al.

* convīcĭŏlum, i, n. dim. [convicium], a slight reproach, a taunt, Lampr. Alex. Sev. 28.

convīcĭor (convīt-), ātus, 1, v. dep. [convicium]. to revile, reproach, taunt, rail at (rare; most freq. in Quint.; not in Cic.; cf., however, conviciator).

        1. (α) Absol.: cum alius eum salutasset, alius conviciatus esset, * Varr. R. R. 2, 5, 1: ut accusare potius vere quam conviciari videantur, Liv. 42, 41, 3; Quint. 11, 1, 65; 6, 3, 78; * Suet. Tib. 53 al.
        2. (β) With dat.: contra dentientibus inhumane, Quint. 3, 8, 69; 5, 13, 40; Dig. 49, 1, 8; Paul. Sent. 5, 35, 3; Vulg. Ecclus. 8, 22.

con-vīcĭum (less correctly, acc. to Brambach, convītĭum, but preferred by B. and K., and by recent editors of Plaut. and Ter.), ii, n. [most prob. kindr. with vox; cf. Dig. 47, 10, 15, § 4; Paul. ex Fest. p. 41, 20], a loud noise, a cry, clamor, outcry (class.).

  1. I. In gen.: ne clamorem hic facias neu convitium, Plaut. Bacch. 4, 8, 33; cf.: erant autem convivia non illo silentiosed cum maximo clamore atque convitio, Cic. Verr. 2, 5, 11, § 28: facere, Ter. Ad. 2, 1, 26 Ruhnk.: cantorum, Cic. Sest. 55, 118: mulierum, id. Fragm. ap. Aquil. Rom. p. 144 (187 Frotsch.): humanae linguae, Ov. M. 11, 601.
    Of frogs (with clamor), Phaedr. 1, 6, 5; Col. 10, 12.
    Of the cicadæ, Phaedr. 3, 16, 3.
  2. II. In partic.
    1. A. The sound of wrangling, the cry of altercation or contention: ubi et animus ex hoc forensi strepitu reficiatur et aures convitio defessae conquiescant, Cic. Arch. 6, 12.
    2. B. An urgent, clamorous importunity: epistulam hanc convitio efflagitarunt codicilli tui, Cic. Q. Fr. 2, 11, 1; imitated by Quint. Ep. ad Tryph. 1; cf. also id. ib. 4, 5, 10.
    3. C. A loud, violent disapprobation or contradiction: omnium vestrum, Cic. Ac. 2, 40, 125: senatūs, id. Pis. 26, 63.
      Most freq.,
    4. D. Loud, violent reproaching, abuse, reviling, insult: maledictio nihil habet propositi praeter contumeliam: quae si petulantius jactatur, convitium; si facetius urbanitas nominatur, Cic. Cael. 3, 6: Pompeius apud populumcum pro Milone diceret, clamore convitioque jactatus est. id. Fam. 1, 5, b, 1: cum ei magnum convitium fieret cuncto a senatu, id. ib. 10, 16, 1: alicui convitium facere, id. Att. 1, 14, 5 bis; Plaut. Merc. 2, 1, 11; Cic. Off. 3, 21, 83; Liv. 3, 48, 1; Sen. Ep. 15, 8; id. Ben. 7, 25, 2; Quint. 4, 2, 27; 6, 2, 16 al.; Hor. S. 1, 5, 11; Ov. M. 6, 210 et saep.
      1. 2. Of inanim. subjects: aurium, censure, reproof, correction, Cic. Or. 48, 160: tacitum cogitationis, in thought, Q. Cic. ap. Cic. Fam. 16, 26, 1: cave ne eosdem illos libellosconvicio scazontes extorqueant, Plin. Ep. 5, 11, 2.
  3. III. Meton.
    1. A. The object of reproach: convitium tot me annos jam se pascere, Plaut. Merc. prol. 55.
    2. B. Of mockingbirds: nemorum convicia, picae, Ov. M. 5, 676.

1. convictĭo, ōnis, f. [convinco], demonstration, proof (eccl. Lat.): rerum, Aug. Trin. 13, 1.

2. convictĭo, ōnis, f. [convivo],

  1. I. companionship, intercourse, intimacy with one ( = 2. convictus): jucundissima, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21, 4.
  2. II. Transf., = convictor: convictiones domesticae, Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 4, § 12.

convictor, ōris, m. [convivo], he who lives with one, a table companion, messmate, familiar friend, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21, 5; Hor. S. 1, 4, 96; 1, 6, 47; Plin. Ep. 2, 6, 4; Sen. Ep. 7, 5; id. Ira, 3, 8, 2; id. Lud. Mort. Claud. 14, 2; Suet. Vit. Hor.

1. convictus, a, um, Part., from convinco.

2. convictus, ūs, m. [convivo], a living together, intimacy, social intercourse.

  1. I. In gen. (syn.: societas, consuetudo): convictus humanus et societas, Cic. Off. 3, 5, 21; Lucceius ap. Cic. Fam. 5, 14, 3; Col. 1, 8, 5; Sen. Helv. 15, 2; id. Ep. 6, 5; Ov. Tr. 1, 8, 29; id. P. 2, 10, 9 al.
  2. II. In partic., a banquet, feast, entertainment (not anteAug.), Vell. 2, 33, 4; Quint. 6, 3, 27; Plin. 14, 14, 16, § 95; Tac. A. 2, 28; 6, 9; 13, 15; 14, 4; Sen. Tranq. 17, 8; Juv. 11, 4 al.

con-vinco, vīci, victum, 3, v. a., to overcome, conquer; always beyond the circle of milit. lang.

  1. I. With personal objects, to convict of crime or error, refute (very freq. and class.).
          1. (α) With simple acc.: quem ego jam hic convincam palam, Plaut. Am. 2, 2, 147: hujus si causa non manifestissimis rebus teneretur, tamen eum mores ipsius ac vita convincerent, Cic. Sull. 25, 71: verum enim invenire volumus, non tamquam adversarium aliquem convincere, id. Fin. 1, 5, 13: Aristonis jam fracta et convicta secta, id. Leg. 1, 13, 38: si negem, quo me teste convincas? id. Phil. 2, 4, 8; id. Verr. 2, 4, 47, § 104; Liv. 26, 12, 17; Quint. 1, 6, 10 et saep.
          2. (β) With the designation of the crime, error, etc., commonly in the gen., more rarely in the simple abl., or with de, in, or inf.: teque in isto ipso convinco non inhumanitatis solum, sed etiam amentiae, Cic. Phil. 2, 4, 9: haec duo levitatis et infirmitatis plerosque convincunt, id. Lael. 17, 64: aliquem summae neglegentiae (with coarguere), id. Sull. 15, 44: quae (supplicia) in convictos maleficii servos constituta sunt, id. Verr. 2, 5, 53, § 139: repetundarum, Suet. Caes. 43: latrocinii, caedis. id. Tib. 1 al.: manifestis criminibus, Cic. Verr. 2, 1, 9, § 26: multis avaritiae criminibus, id. Fl. 39, 98: convicti et condemnati falsis de pugnis, Plaut. Truc. 2, 6, 5: scelere convictus, Suet. Ner. 31; Lact. de Ira, 17, 6; cf.: istius vita tot vitiis flagitiisque convicta, Cic. Verr. 1, 4, 10: in pari peccato, id. Inv. 2, 10, 32: in hoc scelere, id. Sull. 30, 83; so, in homicidio, Plin. 18, 3, 3, § 12: in majore fraude, Suet. Claud. 15: in adfectatione imperii, id. Tit. 9.
            With inf.: aliquid fecisse convinci, Liv. 45, 10, 14: convictus pecuniam cepisse, Tac. A. 4, 31; 13, 44; Suet. Calig. 40; Curt. 9, 8, 9; cf. Sall. C. 52, 36.
  2. II. With things as objects, to prove something incontestably (esp. as criminal, false, punishable), to show clearly, demonstrate (freq. and class.).
          1. (α) With acc.: inauditum facinus ipsius qui commisit voce convinci, Cic. Quint. 25, 79; so, peccata argumentis, id. Part. Or. 33, 116; cf.: falsum veris convincere rebus, Lucr. 4, 764: alios sensus, id. 4, 495: haec poëtarum et pictorum portenta, Cic. Tusc. 1, 6, 11: orationem (with redargui), id. Univ. 3 init.: errores Epicuri, id. N. D. 2, 1, 3: falsa, id. ib. 1, 32, 91: avaritiam, Caes. B. G. 1, 40, 12: furorem, Ov. M. 13, 58: quod obicitur, Quint. 5, 10, 35: quod (crimen) apud patres convictum, Tac. A. 14, 40 al.: convicta (praedia), proved not to belong to you, Cic. Fl. 32, 79.
          2. (β) With acc. and inf.: nihil te didicissenihil scire convincerent, Cic. de Or. 1, 10, 42; id. Par. 5, 3, 41; id. N. D. 3, 17, 44; Quint. 2, 15, 14 al.

con-vinctĭo, ōnis, f. [vincio], gram. t. t., a connective particle, conjunction: veteres verba modo et nomina et convinctiones tradiderunt … in convinctionibus complexus eorum esse judicaverunt; quas conjunctiones a plerisque dici scio, sed haec videtur ex συνδέσμῳ magis propria translatio, Quint. 1, 4, 18.

con-vĭŏlo, āvi, 1, v. a., to violate, desecrate (eccl. Lat.), Prud. Psych. 398 al.

con-vĭresco, ĕre, v. inch., to grow green, become verdant (late Lat.): litus insertis arboribus, Jul. Val. Rer. Gest. Alex. M. 3, 58.

* con-viscĕro, āre, v. a., to incorporate, unite, Tert. Carn. Chr. 20.

con-vīso, ĕre, v. a. (rare and mostly ante-class.), to consider attentively, look at, examine thoroughly: omnia loca oculis, Lucr. 2, 357: penitus res occultas, id. 1, 146: omnes saucios, Att. ap. Non. p. 398, 4 (Trag. Rel. v. 598 Rib.).
Poet.: omnia loca candida luce (sol et luna), Lucr. 5, 779; so Cic. Arat. 352.

con-vĭtĭo, no perf., ātum, 1, v. a., to attack or injure at the same time (late Lat.): si sternutamento fuerint convitiati (of epi. leptics), Cael. Aur. Tard. 1, 4, 22.

convītĭum, v. convicium.

con-vīva, ae, comm. [vivo] (lit., one who lives with another; hence), one who feasts with another, a table companion, guest (freq. and class.).

        1. (α) Masc., Plaut. Mil. 3, 1, 50; Ter. Eun. 3, 1, 17; id. Heaut. 1, 1, 120; Afran. ap. Non. p. 235, 25; Cic. Tusc. 1, 2, 3; id. Brut. 19, 75; Cat. 44, 10; Prop. 3 (4), 7, 45; Hor. S. 1, 1, 119 et saep.: deorum (Tantalus), id. C. 1, 28, 7.
        2. (β) Fem.: postquam conveni omnes convivas meas, Pompon. ap. Charis. p. 37 P. (Com. Rel. v. 16 Rib.).

convīvālis (access. form convīvĭā-lis, Curt. 6, 2, 6 Zumpt N. cr.; as var. lect. in Liv. 39, 6, 8, and Macr. S. 2, 1), e, adj. [convivium], of or pertaining to a feast, festal, convivial (rare; not ante-Aug.): oblectamenta ludionum, Liv. 39, 6, 8: fabulae, Tac. A. 6, 5: ludi, Curt. 5, 1, 37; 8, 4, 29; 8, 6, 14: sermones, Macr. S. 1, 1: carmen, Prud. Hamart. 317: vestis, Sen. Contr. 4, 25 al.
No comp. or sup.

convīvātor, ōris, m. [convivor], he who gives an entertainment, the master of a feast (rare), * Hor. S. 2, 8, 73; Liv. 35, 49, 6; Sen. Ira, 3, 37, 3.

convīvĭālis, e, v. convivalis init.

convīvĭfĭco, āvi, ātum, 1, v. a., to quicken together, Vulg. Eph. 2, 5; id. Col. 2, 13.

con-vīvĭum, ii, n. [vivo]; lit.,

  1. I. a living together; hence, a meal in company, a social feast, entertainment, banquet (freq. and class.): bene majores nostri accubitionem epularem amicorum, quia vitae conjunctionem haberet, convivium nominarunt, melius quam Graeci, qui hoc idem tum compotationem tum concenationem vocant, Cic. Sen. 13, 45: domi agitare, Plaut. Mil. 2, 2, 10: strategum te facio huic convivio, id. Stich. 5, 4, 20: sublatum’st convivium, id. Men. 3, 1, 19: Rhodium tangere in convivio, Ter. Eun. 3, 1, 30: suam egit semper vitam in otio, in conviviis, id. Ad. 5, 4, 9; 5, 9, 8; id. Hec. 1, 2, 18; Lucr. 4, 1131: dominum cum togā pullā (videre) ante convivium, Cic. Vat. 13, 31: ornare splendide convivium, id. Quint. 30, 93; id. Verr. 2, 4, 20, § 44; Cat. 47, 5; Verg. G. 1, 301: nos convivia cantamus, Hor. C. 1, 6, 17; id. Epod. 11, 8; id. Ep. 1, 5 29; Prop. 4 (5), 6, 71; Tac. A. 3, 9; 15, 30.
  2. II. Concr., company at table, guests ( = convivae): nequitiam vinosa tuam convivia narrant, Ov. Am. 3, 1, 17; Sen. Tranq. 1, 8; Petr. 109, 5; Plin. 22, 23, 47. § 96; 28, 2, 5, § 27; Stat. S. 3, 1, 77.

1. con-vīvo, vixi, 3, v. n. (post-Aug.).

  1. I. To live with: avaro, Sen. Ep. 104, 20: gladiatoribus, Lampr. Comm. 2: MECVM, Inscr. Marm. Pisaur. p. 42, n. 94; cf. Inscr. Marini Atti, p. 38.
  2. II. For convivor, to eat, feast, or banquet together, Quint. 1, 6, 44: cum aliquo, id. 5, 9, 14; 7, 3, 31 al.

2. convīvo, āre, v. convivor init.

convīvor, ātus, 1, v. dep.

    (
  1. I. act. access. form convivas, Titin. ap. Non. p. 314, 17 (Com. Rel. v. 89 Rib.): convivat, Enn. ib. p. 474, 23: convivant, Pompon. ib. p. 21 (Com. Rel. v. 85 Rib.): convivare, Petr. 57, 2) [convivium], to feast or banquet with others, to carouse together (rare but class.), Ter. Heaut. 1, 2, 32; * Cic. Verr. 2, 3, 44, § 105: convivatum assidue duobus tricliniis, Suet. Caes. 48; id. Aug. 74; id. Claud. 32.
  2. II. With acc., to consume, eat: accepta, Cael. Aur. Tard. 1, 1, 8 al.