Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

tĭtŭbo, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to stagger, totter, reel.

  1. I. Lit. (rare; cf.: vacillo, labo); of drunken persons: Silenus titubans annisque meroque, Ov. M. 11, 90: mero somnoque gravis titubare videtur, id. ib. 3, 608; 4, 26; 15, 331; cf.: titubans pes, Phaedr. 4, 14, 12: vestigia titubata, tottering, Verg. A. 5, 332: titubat lingua, stammers, stutters, Ov. A. A. 1, 598.
  2. II. Trop., to hesitate, falter, waver, be in suspense, be embarrassed or perplexed (class.): Licinius titubans, Cic. Cael. 28, 66: cave ne titubes mandataque frangas, Hor Ep. 1, 13, 19 Orell. ad loc.: fac titubet blaeso subdola lingua sono, Ov. A. A. 1, 598: erubuisse, expalluisse, titubasse, Auct. Her. 2, 5, 8: testes, si verbo titubarint, Cic. Fl. 10, 22: at vide, ne titubes, Plaut. Ps. 4, 1, 32; id. Mil. 2, 2, 93: lacrumans titubanti animo, corde et pectore, id. ib. 1, 1, 43: hic omnibus titubantibus et de rebus summis desperantibus, Nep. Eum. 9, 2: quid agat, ne quid titubet, Plaut. Ps. 2, 4, 75: verum illa ne quid titubet, Ter. Heaut. 2, 3, 120; Quint. 5, 7, 11: nihil, Cic. Att. 2, 9, 2; cf. impers. pass.: ne quid titubetur, Plaut. Mil. 3, 3, 70: si quid forte titubatum est, ut fit in bello, Cic. Fam. 12, 10, 2: versus debilitatur, in quācumque ejus sit parte titubatum, id. de Or. 3, 50, 192.
    Hence, tĭtŭbanter, adv., loosely, totteringly.
    1. A. Lit.: lapis, quem artifex titubanter aptaverat fundae, Amm. 24, 4, 28.
    2. B. Trop., hesitatingly, falteringly: titubanter et inconstanter loqui de aliquā re, Auct. Her. 4, 41, 53: titubanter et strictim, Cic. Cael. 7, 15.