Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

spŏlĭātus, a, um, Part. and P. a. of spolio.

spŏlĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [spolium], to strip, to deprive of covering, rob of clothing.

  1. I. In gen. (rare but class.; syn. exuo): Phalarim vestitu spoliare, Cic. Off. 3, 6, 29: consules spoliari hominem et virgas expediri jubent, Liv. 2, 55 Drak.; cf. Cic. Verr. 2, 4, 40, § 86: Papirius spoliari magistrum equitum ac virgas et secures expediri jussit, Liv. 8, 32; cf. also, Val. Max. 2, 7, 8: corpus caesi hostis, Liv. 7, 26: cadaver, Luc. 7, 627: Gallum caesum torque, Liv. 6, 42: corpus jacentis uno torque, id. 7, 10: jacentem veste, Nep. Thras. 2, 6: folliculos leguminum, to strip off, Petr. 135.
  2. II. Pregn., to rob, plunder, pillage, spoil; to deprive, despoil; usually: aliquem (aliquid) aliquā re, to deprive or rob one of something (the predominant signif. of the word; syn. praedor).
          1. (α) With acc.: Chrysalus me miserum spoliavit, Plaut. Bacch. 5, 1, 8: meos perduelles, id. Ps. 2, 1, 8: spoliatis effossisque domibus, Caes. B. C. 3, 42 fin.: fana sociorum, Cic. Sull. 25, 71: delubra, Sall. C. 11, 6: templa, Luc. 3, 167; 5, 305: pars spoliant aras, Verg. A. 5, 661: deos, Luc. 1, 379; Quint. 6, 1, 3: spoliare et nudare monumenta antiquissima, Cic. Verr. 1, 5, 14: pudicitiam, id. Cael. 18, 42: dignitatem, id. ib. 2, 3: spoliata fortuna, id. Pis. 16, 38.
          2. (β) Aliquem (aliquid) aliquā re: spoliatur lumine terra, Lucr. 4, 377: caput, i. e. of hair, Petr. 108: spoliari fortunis, Cic. Planc. 9, 22: Apollonium omni argento spoliasti ac depeculatus es, id. Verr. 2, 4, 17, § 37: ut Gallia omni nobilitate spoliaretur, Caes. B. G. 5, 6: provinciam vetere exercitu, Liv. 40, 35: spoliata armis navis, Verg. A. 6, 353: magistro, id. ib. 5, 224: corpus spoliatum lumine, id. ib. 12, 935: Scylla sociis spoliavit Ulixen, Ov. M. 14, 71: penetralia donis, id. ib. 12, 246; 11, 514: te spoliare pudicā Conjuge, id. P. 4, 11, 8: ea philosophia, quae spoliat nos judicio, privat approbatione, omnibus orbat sensibus, Cic. Ac. 2, 19, 61: regem regno, id. Rep. 1, 42, 65: aliquem dignitate, id. Mur. 41, 88; Caes. B. G. 7, 66: probatum hominem famā, Cic. Off. 3, 19, 77: aliquem ornamento quodam, id. de Or. 2, 33, 144: aliquem vitā, Verg. A. 6, 168: spoliare atque orbare forum voce eruditā, Cic. Brut. 2, 6 et saep.: juris civilis scientiam, ornatu suo spoliare atque denudare, Cic. de Or. 1, 55, 235.
          3. * (γ) In a Greek construction: hiems spoliata capillos, stripped of his locks, Ov. M. 15, 213.
          4. (δ) Absol.: si spoliorum causā vis hominem occidere, spoliasti, Cic. Rosc. Am. 50, 145.
            Hence, * spŏlĭātus, a, um, P. a., plundered, despoiled: nihil illo regno spoliatius, more impoverished, Cic. Att. 6, 1, 4.