Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

rīsus, ūs, m. [rideo],

  1. I. a laughing, laughter, laugh (equally freq. in sing. and plur.): risum moverequid sit risus, Cic. de Or. 2, 58, 235 sq.; cf. the whole chapter, De risu, Quint. 6, 3: alicui risum magis quam stomachum movere, Cic. Att. 6, 3, 7; cf.: risum judicis movere, Quint. 6, 3, 1: risus populi factus est, Cic. Verr. 2, 4, 12, § 27; cf.: risus facere, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 9, 1: miros risus nos edere, Cic. Q. Fr. 2, 8 (10), 2; for which: ne spissae risum tollant coronae, Hor. A. P. 381: risus captare, Cic. Tusc. 2, 7, 17; so, risum captare, Quint. 6, 3, 26; 8, 3, 48: mediocris quidam est risus consecutus non in te, sed, etc., Cic. Fam. 5, 2, 2: in eam tabulam magni risus consequebantur, id. Q. Fr. 2, 6, 5: togam sum ejus magno hominum risu cavillatus, id. ib. 2, 10 (12), 2: risu cognoscere matrem, Verg. E. 4, 60: amara lento Temperet risu, Hor. C. 2, 16, 26: proditor Gratus puellae risus, id. ib. 1, 9, 21; id. S. 1, 4, 34: risui sorori fuit, Liv. 6, 34; Just. 1, 4, 12; 44, 2, 4: nimis aegre risum continui, Plaut. As. 3, 2, 36: nequeo risu me admoderarier, id. Mil. 4, 2, 81: risu emoriri, Ter. Eun. 3, 1, 42: risu clandestino rumpier, Afran. ap. Non. 503, 14: unde oriebantur risus dulcesque cachinni, Lucr. 5, 1403: paene ille timore, ego risu corrui, Cic. Q. Fr. 2, 8 (10), 2.
  2. II. Transf., an object of laughter: deus omnibus risus erat, Ov. F. 1, 438.
      1. 2. A jest, a practical joke, mockery: qui per jocum deos inridens, jussit, etc. … qui risus populo cladem attulit, Cic. N. D. 2, 3, 7.
      2. 3. Personified, as a deity, App. M. 3, p. 134, 12.