Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

rĕ-fŭgĭo, fūgi, 3, v. n. and a. (freq. and class.).

  1. I. Neutr., to flee back; to run away, flee, escape.
    1. A. Lit.: ex alto, Caes. B. C. 2, 23; cf.: ex castris in montem, id. ib. 3, 99 fin.: ex caede in castra, Hirt. B. G. 8, 36: ex cursu ad Philippum, Liv. 23, 39: a Parthiā, Just. 42, 5, 3: acie refugere, Caes. B. C. 3, 95: velocissime, id. B. G. 5, 35.
      Absol., Caes. B. G. 7, 31; id. B. C. 3, 40; 3, 101; Liv. 2, 50; 31, 36; Verg. A. 12, 449.
      With acc. of distance: mille fugit refugitque vias (cervus), Verg. A. 12, 753: admissis equis ad suos refugerunt, Caes. B. C. 2, 34: ad urbem, Liv. 43, 47 fin.: in portum, Caes. B. C. 3, 24: in aquam, Liv. 21, 28: in silvam, Verg. A. 3, 258: in nemus, id. ib. 6, 472: intra tecta, id. ib. 7, 500: per devios tramites, Suet. Aug. 16: Syracusas, Cic. Verr. 2, 5, 38, § 101: domum, Suet. Caes. 16.
      1. 2. Of things: refugiat timido sanguen, Enn. ap. Cic. de Or. 3, 58, 218; and id. Fin. 5, 11, 31 (Trag. v. 46 Vahl.): (sol) ubi medio refugerit orbe, shrinks from sight, Verg. G. 1, 442: vites a caulibus ut a pestiferis et nocentibus refugere dicuntur, Cic. N. D. 2, 47, 120: refugere oculi, Poët. ap. Cic. Tusc. 3, 12, 26: quo pridie refugisset (mare), Curt. 9, 9, 26.
        1. b. Of places, to run back, recede in the distance: refugit ab litore templum, Verg. A. 3, 536; cf. Plin. 4, 12, 24, § 76: ex oculis visa refugit humus, flees, disappears, vanishes, Ov. F. 3, 590: nam praestat a mari longo potius intervallo quam brevi refugisse (villas), Col. 1, 5, 6.
    2. B. Trop.: ne recordatione mei casus a consiliis fortibus refugiatis, Cic. Sest. 23, 51: ab institutā consuetudine, id. Att. 1, 1, 4: ab hac orationis turpitudine, id. Cael. 17, 41: a genere hoc toto sermonis, id. de Or. 1, 22, 99: a dicendo, id. ib. 2, 3, 10: dum recordationes fugio . . . refugio a te admonendo, id. Att. 12, 18, 1; cf.: ab iis quae laedunt, Quint. 4, 1, 44: animus luctu refugit, Verg. A. 2, 12: refugit animus eaque dicere reformidat, Cic. Phil. 14, 3, 9: possum multa tibi veterum praecépta referre, Ni refugis, if you do not decline (to hear them), Verg. G. 1, 177.
      1. 2. Pregn., to flee, to take refuge with a person or thing: ad legatos, Cic. Deiot. 11, 32: in arcem majorem, Liv. 38, 29: ad planctus, Stat. S. 5, 1, 30: ad carminis tranquillitatem tamquam ad portum faciliorem, Petr. 118, 2.
  2. II. Act., to flee back, run away from any thing; to avoid, shun a thing.
    1. A. Lit.: judicem, Cic. Rosc. Com. 15, 45: impetum armati Antiochi ceterorumque tela atque incursus refugit, id. Caecin. 8, 22: quod autem refugit (animal), id contra naturam est, id. N. D. 3, 13, 33: non modo id refugisti, id. Verr. 2, 5, 16, § 40: C. Cassium obvium sibi, Suet. Caes. 63: trepidus repente refugit Attollentem iras (anguem), Verg. A. 2, 380: (Cupido) refugit te, Hor. C. 4, 13, 10.
      Poet., with inf.: nec Polyhymnia Lesboum refugit tendere barbiton, Hor. C. 1, 1, 34; Ov. Am. 3, 6, 5.
    2. B. Trop. (freq. after the Aug. per.): refugit Foeda ministeria, Verg. A. 7, 618: vicina jurgia, Hor. Ep. 2, 2, 171: mandatum opus, Ov. H. 14, 50: haec vitia, Quint. 4, 2, 43: delicatam modulandi voluptatem, id. 9, 4, 31: distinctionem quaestionum, id. 4, 5, 6: id quod malum casurum putat refugit mens, Varr. L. L. 6, § 48 Miill.: et alia, quae nunc memoriam meam refugiunt, escape my memory, Col. 12, 52, 8: mortem natura refugit, Aug. Serm. 172, 1.