Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

offĭcĭōsus, a, um, adj. [officium].

  1. I. Full of courtcousness or complaisance, obliging, ready to serve (esp. towards one’s superiors; class.; syn. studiosus): homo, Cic. Fam. 13, 21, 2: amicitia, id. Planc. 19, 46: sedulitas, Hor. Ep. 1, 7, 8: voluntas, Ov. P. 3, 2, 17.
    Comp.: estne quisquam, qui tibi officiosior, liberaliorque videatur? Cic. Rosc. Com. 6, 18; id. Att. 13, 45, 3.
    Sup.: officiosissima natio candidatorum, Cic. Pis. 23, 55; for which with summe: homines Lampsaceni summe in omnes cives Romanos officiosi, id. Verr. 2, 1, 24, § 63.
  2. II. Dutiful, in accordance with duty: dolor, Cic. Tusc. 3, 28, 70: labores, id. Mil. 5, 12: pietas, Sen. Ep. 99, 18.
    1. B. Subst.: offĭcĭō-sus, i, m., an official or attendant at a bath, Petr. 92.
      Hence, adv.: offĭcĭōsē, courteously, obligingly (class.): officiose et amice factum, Cic. Lael. 20, 81: aliquid facere, Afran. ap. Charis. p. 247 P.: scribere, Cic. Att. 1, 20, 1.
      Comp.: gratum etiam Pilia (fecit), sed illa officiosius, quod, etc., Cic. Att. 6, 1, 22.
      Sup.: officiosissime venit ad me, Plin. Ep. 10, 21 (32) init.