Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word occi could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

occēdo (obc-; occīdo, v. infra), essi, essum, 3, v. n. [ob-cedo], to go towards, go to, go up to one (ante-class.): in conspectum alicujus occedere, Plaut. Most. 5, 2, 4: obviam alicui, to go to meet, id. As. 2, 3, 24; 2, 4, 6; id. Stich. 5, 2, 24; Varr. R. R. 3, 17.
In the collat. form occīdo: cui nos occidimus, Varr. R. R. 3, 17, 10 Schneid. N. cr.; cf.: occidamus Plautus ponit pro contra cedamus, cum plurimae aliae praepositiones familiares huic verbo sint, Paul. ex Fest. p. 181 Müll.

Occĭa, ae, f., the name of a Vestal, Tac. A. 2, 86.

occĭdānĕus, a, um, adj. [occidens], of or belonging to the west, western, west- (postclass.): ventus, Innocent. Cas. Litter. p. 228 Goes.

occĭdens, entis, Part. and P. a., from 2. occĭdo.

occĭdentālis, e, adj. [occidens], western, westerly, west- (post-Aug.): ab occidentali latere septentrionis, Plin. 18, 34, 77, § 338: ventus, Gell. 2, 22, 22: sidus, Amm. 15, 10 init.: mare, Vulg. Deut. 11, 24: ventus, id. Ezech. 42, 19.

occīdĭo, ōnis, f. [1. occīdo], a massacre, utter destruction, extermination (rare before the Aug. period; syn.: clades, strages, caedes): orare ne in occidione victoriam poneret, Liv. 3, 28.
Esp. freq. in the phrase occidione occidere or caedere, to cut off completely, cut down with utter destruction: equitatus occidione occisus, Cic. Fam. 15, 4, 7; id. Phil. 14, 14, 36; Liv. 28, 43; 2, 51; 9, 38 et saep.: omnes occidione caesi, Just. 26, 2, 5; 28, 2, 1; so, occidione occumbere, to be wholly cut off, Tac. A. 12, 38: equi, viri, cuncta victa occidioni dantur, every thing captured was destroyed, id. ib. 13, 57: occidioni exempti, id. ib. 12, 56 fin.
Of animals and plants: nec ad occidionem gens interimenda est, Col. 9, 15, 3: occidionem gregis prohibens, id. 7, 5, 16: nec ad occidionem universum genus perduci patimur, id. 4, 17, 3.

occīdĭum, ii, n. [1. occīdo], destruction, ruin (post-class.): occidium sentit jam jamque futurum, Prud. Apoth. 695 (al. excidium).

1. occīdo (obc-), cīdi, cīsum, 3 (occisit for occiderit, Lex Num. Pompil. ap. Paul. ex Fest. s. v. occisum. pp. 178 and 179; also Lex XII. Tab. ap. Macr. S. 1, 4), v. a. [ob-caedo], to strike down, strike to the ground; to beat, smash, crush.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen. (very rare): aliquem pugnis, Ter. Ad. 4, 2, 20: occare id est comminuere, ne sit glaeba: quod ita occidunt, occare dictum, to crush, Varr. R. R. 1, 31, 1: occisum ad mortem, wounded to death, Vulg. Apoc. 13, 3.
    2. B. In partic., to strike or cut down; to cut off, kill, slay (class. and very freq.; syn.: interficio, trucido, obtrunco): summus ibi capitur meddix: occiditur alter, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 123 Müll. (Ann. v. 296 Vahl.): L. Virginius filiam suā manu occidit, Cic. Fin. 2, 20, 66: ejus copias, id. Phil. 14, 14, 36: ipse pro castris fortissime pugnans occiditur, Caes. B. G. 5, 36: occidione occidere, to completely cut off, destroy; v. occidio: ad unum omnes, to cut off all to the last man, Liv. 3, 23: aliquem veneno, to destroy with poison, Suet. Claud. 44; Just. 3, 2, 1: occisus videtur non tantum qui per vim aut per caedem interfectus est, velut jugulatussed et is qui veneno Necatus dicitur, Paul. Sent. 3, 5, 2 sqq.; cf.: et occidet eum lingua viperae, Vulg. Job, 20, 16: occisa sunt in terrae motu, id. Apoc. 11, 13: dedistine ei gladium qui se occideret? Plaut. Trin. 1, 2, 92: cum ipse se conaretur occidere, Cic. ap. Quint. 5, 10, 69; so, se occidere, Curt. 6, 10, 18; Quint. 7, 3, 7; Suet. Vit. 10; Eutr. 1, 8; 6, 24; Lact. 3, 18, 8; cf.: occidit, adversariumne? immo vero aiunt se et eum, quem defendit, Cic. de Or. 2, 74, 302.
  2. II. Transf.
    1. A. To plague to death; to torture, torment, pester (cf. exanimo, II. B.; very rare; not in Cic. or Cæs.): occidis me, cum istuc rogitas, Plaut. Ps. 4, 1, 21: aliā occidis fabulā, id. Men. 5, 5, 23: occidis saepe rogando, Hor. Epod. 14, 5: legendo, id. A. P. 475.
    2. B. To ruin, undo: occidisti me tuis fallaciis, Ter. Phorm. 4, 3, 67.
      Hence, oc-cīsus, a, um, P. a., ruined, lost, unfortunate, undone (Plautin.): occisa est haec res, nisi, etc., Plaut. Capt. 3, 4, 7.
      Sup.: occisissimus sum omnium, qui vivunt, I am the most unfortunate, Plaut. Cas. 3, 5, 53.

2. occĭdo, cĭdi, cāsum, 3, v. n. [obcado], to fall down, fall.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen. (rare): et alia Signa de caelo ad terram occidunt, Plaut. Rud. prol. 8: ut alii super alios occiderent, Liv. 21, 35: arbores ita inciderant, ut momento levi impulsae occiderent, id. 23, 24.
    2. B. In partic.
      1. 1. Of the heavenly bodies, to go down, set (class.): prope jam occidente sole, Pac. ap. Cic. Div. 1, 14, 24: soles occidere, et redire possunt: Nobis, cum semel occidit brevis lux, Nox est perpetua una dormienda, Cat. 5, 4: Capra, Aquila, Canicula, Col. 11, 2, 94: occasura pars caeli, i. e. western, Plin. 2, 25, 23, § 92: SOL OCCASVS SVPREMA TEMPESTAS ESTO, i. e. sundown, sunset, Lex XII. Tab.; cf. Gell. 17, 2, 10 (Varr. L. L. 6, § 5 Müll., gives, instead of it, OCCASVS SOLIS; v. 2. occasus); so, ante solem obcasum, before sunset, Plaut. Ep. 1, 2, 41: donec lux occidat, Juv. 13, 158.
        Fig.: non occidet ultra sol tuus, Vulg. Isa. 60, 20.
      2. 2. Pregn., to fall, perish, die (class.; syn.: obeo, pereo, intereo): exstincto calore, occidimus ipsi et extinguimur, Cic. N. D. 2, 9, 23: in bello, id. Fam. 9, 5, 2: Eudemus proelians ad Syracusas occidit, id. Div. 1, 25, 53: sperans hostium saevitiā facile eum occasurum, Sall. J. 7, 2: occiderit ferro Priamus? Verg. A. 2, 581: dextrā suā, to die by one’s own hand (by suicide), id. ib. 12, 659: minimo vulnere, Ov. M. 6, 265.
  2. II. Transf., to perish, be ruined, lost, etc.
    1. A. Of persons: sin plane occidimus, Cic. Q. Fr. 1, 4, 4.
      So, esp., occidi, an exclamation of despair, I am lost, undone, Plaut. Stich. 2, 3, 75; Ter. And. 3, 4, 26: nulla sum, nulla sum: tota tota occidi, Plaut. Cas. 3, 5, 1: occidimus funditus, Verg. A. 11, 413.
    2. B. Of things: non hercle occiderunt mihi etiam fundique atque aedes, I have not yet lost, Plaut. Truc. 1, 2, 72: occidit spes nostra, is gone, id. Most. 2, 1, 2: lumen (oculorum), Lucr. 3, 414: dolus, Plaut. Truc. 2, 5, 6: causa, Lucr. 2, 790: rem publicam occidere, Cic. Dom. 30, 96: vita, id. Tusc. 1, 45, 109: occidit ornatus (mundi), perishes, id. Ac. 2, 38, 119: vestra beneficia occasura esse, id. Mil. 36, 100.
      Hence, occĭdens, entis, P. a.; as subst., m., the quarter of the setting sun, the west, the occident (class.): ab oriente ad occidentem, Cic. N. D. 2, 66, 164: vel occidentis usque ad ultimum sinum, Hor. Epod. 1, 13: cui se oriens occidensque submiserat, Plin. 7, 30, 31, § 112: validissima in se civium arma viribus occidentis coepta, Tac. H. 2, 6: partes mundi, Paul. ex Fest. p. 339 Müll.

3. occīdo, for occedo, q. v.

occĭdŭālis, e, adj. [occiduus], western (post-class.): occidualis Oceanus, Prud. adv. Symm. 2, 597.

occĭdŭus, a, um, adj. [2. occĭdo, I.].

  1. I. Lit.
    1. A. Going down, setting (poet. and in post-class. prose): sole jam fere occiduo, Gell. 19, 7, 2: occiduo sole, Ov. M. 1, 63: oriens occiduusque dies, id. F. 4, 832: nox, Calp. Ecl. 3, 82; Stat. Th. 3, 33: Phoebus, Ov. M. 14, 416.
    2. B. Transf., western: ab occiduo sole, Ov. F. 5, 558: occiduae aquae, id. ib. 1, 314: occiduae primaeque domus, in the west and in the east, Stat. S. 1, 4, 73; id. Th. 1, 200: Mauri, Luc. 3, 294: montes, Val. Fl. 2, 621: hora, the evening hour, hour of sunset, Calp. Ecl. 5, 34.
      As subst.: occiduus (sc. sol), the west, Isid. 5, 35, 8.
  2. II. Trop.
    1. A. Sinking, failing: labitur occiduae per iter declive senectae, Ov. M. 15, 227.
    2. B. Frail, perishable: exsortes animae carnis ab occiduo, Paul. Nol. Carm. 34, 306.

occillātor, ōris, m. [occillo], a harrower: occillator, βωλοκόπος, Gloss. Philox.

* occillo, āre, v. a. [occo], to break, smash: qui mi advenienti os occillet probe, Plaut. Am. 1, 1, 28 Fleck. (dub.; Ussing, suggillet).

occĭno, ŭi (perf. occecini, Liv. 6, 41, 8: occanui, Serv. ad Verg. G. 2, 38, 4), 3, v. n. [ob-cano].

  1. I. To sing or chirp inauspiciously, to croak, etc. (not in Cic. or Cæs.): si occinuerit avis, i. e. if by its chirping it gives an unfavorable omen, Liv. 6, 41, 8: corvus voce clarā occinuit, id. 10, 40 fin.: occinentes in eum adversum corvi, Val. Max. 1, 4, 2.
  2. II. In gen., to sing, chirp, cry: animalia inter se, App. Flor. p. 349, 20.

occĭpĭo, cēpi (coepi), eptum, 3 (fut. perf. occepso for occepero, Plaut. Am. 2, 2, 41; id. Cas. 5, 4, 22: occepsit for occeperit, id. As. 4, 1, 49), v. a. and n. [ob-capio], to begin, commence any thing (not in Cic. or Cæs.).

  1. I. Act.: nunc quod occepi, obsonatum pergam, Plaut. Mil. 3, 1, 154: cantationem, id. Stich. 5, 5, 19: quaestum, Ter. And. 1, 1, 52: sermonem cum aliquo, id. Eun. 4, 1, 8: magistratum, to enter upon, Tac. A. 3, 2; 6, 45; Liv. 3, 19; 4, 37.
    Pass.: istuc quicquid est, quā hoc occeptum est causā, loquere, Ter. Heaut. 4, 1, 36; Plaut. Ps. 4, 1, 49.
          1. (β) With inf.: ne aliam rem occipiat loqui, Plaut. Trin. 4, 3, 35: agere armentum, Liv. 1, 7: concubia vexillum flagitare occipiunt, Tac. A. 1, 39; id. H. 2, 16.
            Pass.: (fabula) occepta est agi, Ter. Eun. prol. 22.
  2. II. Neutr., to begin, commence.
    1. A. In gen.: a meridie nebula occipiebat, Liv. 29, 27, 6 Hertz (Weissenb. excepit): modo dolores occipiunt primulum, Ter. Ad. 3, 1, 2: hiems, Tac. A. 12, 12: juventas occipit puero, Lucr. 5, 889.
    2. B. Esp., in formula, ita ut occepi, in resuming a discourse or topic after an interruption: ita ut occepi, si animum advortas, dicam, Plaut. Trin. 4, 2, 52 Brix ad loc.; id. Stich. 4, 2, 1; id. Curc. 1, 1, 43 al.

occĭpĭtĭum, ii, n. [ob-caput], the back part of the head, the poll, the occiput: in occipitio quoque habet oculos, pessima, Plaut. Aul. 1, 1, 25: umeris ad occipitium ductis, Quint. 11, 3, 160; Cels. 4, 2; Suet. Tib. 68: ne post occipitium exercitus relinqueret, behind his back, Varr. ap. Non. 245, 15.
Of animals, Plin. 11, 29, 35, § 107.
Prov.: frons occipitio prior est; v. frons; cf.: frontemque domini plus prodesse quam occipitium, Plin. 18, 5, 6, § 31.

occĭput, ĭtis, n. [ob-caput], the back part of the head, the poll, occiput (less freq. than occipitium), Pers. 1, 62; Aus. Epigr. 12, 8.

occīsĭo, ōnis, f. [1. occīdo], a massacre, slaughter, murder (class. but rare, except in eccl. Lat.; sometimes interchanged in the MSS. with occidio): si caedes et occisio facta non erit, Cic. Caecin. 14, 41: parentis, id. Inv. 1, 26, 37; App. M. 6, p. 184; Aur. Vict. Vir. Ill. 14: aestimati sumus sicut oves occisionis, Vulg. Psa. 43, 21: gladium ad occisionem, id. Jer. 15, 3.

occīsĭtantur, saepe occiduntur: C. Gracchus, in Paul. ex Fest. p. 201 Müll. [1. occīdo].

* occīsor, ōris, m. [1. occīdo], a slayer, murderer: regum, Plaut. Mil. 4, 2, 64.

occīsōrĭus, a, um, adj. [occisor], of or for slaughter (eccl. Lat.): animalia, Tert. Anim. 33 init.

occīsus, a, um, Part. and P. a., from 1. occīdo.