Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

mussĭto, 1, v. freq. n. and a. [musso].

  1. I. Neutr., to be silent, keep quiet, not let one’s self be heard; to speak in an undertone, to mutter, grumble (not in Cic. or Cæs.): si sapis, mussitabis, Plaut. Mil. 2, 5, 65: sub lectis latentes metu mussitant, id. Cas. 3, 5, 33: ita clam quidam mussitantes, Liv. 1, 50: cum David vidisset servos suos mussitantes, Vulg. 2 Reg. 12, 19: contra nos, id. Exod. 16, 7.
  2. II. Act., to say in a low tone, to mutter, murmur any thing: to be silent respecting, to take no notice of a thing: ego (haec) mecum mussito, Plaut. Mil. 3, 1, 119; id. Truc. 2, 2, 57; 2, 6, 10.
    With rel.-clause: malo ambigere bonos, quam ob rem id non meruerim, quam, quod est gravius, cur impetraverim, mussitare, Amm. 14, 6, 8: accipienda et mussitanda injuria adulescentium est, is to be borne in silence, Ter. Ad. 2, 1, 53: timorem, App. Mag. p. 320.