Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

2. multo (less correctly mulcto), āvi, ātum, 1, v. a. [1. multa], to punish one with any thing; used mostly of judicial punishment (class.; cf.: punio, animadverto): accusatorem multā et poenā multavit, Cic. Balb. 18, 42: vitia hominum atque fraudes damnis, ignominiis, vinculis, verberibus, exsiliis, morte multantur, id. de Or. 1, 43, 194: imperatorem deminutione provinciae, id. Prov. Cons. 15, 38.
With abl. of that with respect to which the punishment is inflicted: populos stipendio, to sentence them to pay, Cic. Balb. 18, 41: exsules bonis, id. Tusc. 5, 37, 106: aliquem pecuniā, to fine in a sum of money, Nep. Pel. 1, 3: agris, Cic. Agr. 2, 13, 34: Antiochum Asiā, id. Sest. 27, 58: sacerdotio, Suet. Caes. 1: publice armis multati privatis copiis juvere militem, Tac. H. 1, 66: poculo multabitur, Plaut. Stich. 5, 4, 43: aliquem votis (like damnare votis), lit., to punish with his vows, i. e. by granting the object of his vows, Naev. ap. Non. 462, 33: cum ab ipsā fortunā videat hujus consilia esse multata, Cic. Rab. Post. 1, 2: boves iniquitate operis (al. mulcare), to torment, Col. 2, 4, 6.
With dat. of the person for whose benefit: Veneri esse multatum, Cic. Verr. 2, 2, 8, § 21 (in Plaut. Stich. 3, 1, 19, Ritschl reads mulcaverit, but this seems to be corrupt; v. Ritschl ad h. l.).