Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

mīma, ae (in the dat. and abl. plur., mimabus, acc. to Cledonius, p. 1863 P.), f. [mimus], a female mimic or mime, Cic. Phil. 2, 24, 58; 13, 11, 24; Hor. S. 1, 2, 56; Inscr. Orell. 2624.
In apposition: a mima uxore, Cic. Phil. 2, 8, 20.

mīmus, i, m., = μῖμος.

  1. I. A mimic actor, mime, Cic. de Or. 2, 59, 242: oratori minime convenit distortus vultus gestusque: quae in mimis rideri solent, Quint. 6, 3, 29; Ov. A. A. 1, 501: nobilis, Juv. 8, 198.
  2. II. A mimic play, mime, farce.
    1. A. Lit.: mimi exitus, Cic. Cael. 27, 65: tutor, mimus vetus, id. de Or. 2, 64, 259: mimos scribere, Ov. Tr. 2, 497: mimorum scriptor, Quint. 1, 10, 17: mimos commentari, Cic. Phil. 11, 6, 13: mimum agere, Suet. Caes. 39; Juv. 13, 110: mimus quis melior plorante gula? id. 5, 157.
    2. B. Trop., any thing farcical, pretended, unreal.
      Of the sham triumph of Caligula, Suet. Calig. 45: commendationis, Plin. 7, 12, 10, § 53: humanae vitae, Sen. Ep. 80, 7: mimus et simulatio, id. ib. 26, 5.