Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

1. ĭnaudītus, a, um, Part., from inaudio.

2. ĭn-audītus, a, um, adj., unheard.

  1. I. (On account of its novelty or strangeness.) Unheard-of, unusual, strange, new (freq. and class.; a favorite word of Cic.): nihil dicam reconditum, nihil aut inauditum vobis aut cuiquam novum, Cic. de Or. 1, 31, 137; cf. id. Rep. 2, 12: quod nobis inauditum est, Quint. 1, 6, 9: novum est, non dico inusitatum, verum omnino inauditum, Cic. Caecin. 13, 36; cf. id. Vatin. 14, 33: novum crimen et ante hunc diem inauditum, id. Leg. 1, 1: insignis quaedam, inaudita, nova magnitudo animi, id. Sest. 39, 85: incredibilis atque inaudita gravitas, id. Balb. 5, 13: modus et inauditus et incredibilis, Quint. 7, 6, 11: novellas et inauditas sectas veteribus religionibus opponere, Mos. et Rom. Leg. Coll. 15, 3, 3; cf. § 7.
    Comp.: hominum nescias invisitatius an inauditius genus, Jul. Val. Rer. Gest. Alex. 3, 14.
  2. II. Unheard (of an accused person), without a hearing (only post-Aug.): inauditus et indefensus, Tac. A. 2, 77; 4, 11; cf.: inauditos et innoxios relegavit, Suet. Claud. 38; id. Galb. 14; id. Vit. 14; Just. 22, 2 fin.; also of the cause or defence of the accused: neque inaudita causa quemquam damnari, etc., Dig. 48, 17, 1.
  3. * III. Without hearing: alia (animalia) gignuntur aut inodora inauditave, Gell. 7, 6, 1 (al. inauritave).