Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word imminuunt could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

immĭnŭo (inm-), ŭi, ūtum, 3, v. a. [inminuo], to lessen, diminish a thing (class.; esp. freq. in the trop. signif.; cf. diminuo, comminuo).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: si istas exiguas copias quam minime imminueris, Cic. Fam. 3, 3, 2: pondus, Plin. 33, 3, 13, § 47.
    2. B. Pregn., to weaken, impair, enfeeble: corpus otio, animum libidinibus imminuebant, Tac. H. 2, 93; cf.: Gauda, morbis confectus, et ob eam caussam mente paululum inminuta, Sall. J. 65, 1: vires (Venus), Lucr. 5, 1017; cf. ib. 626.
      In mal. part.: virginem, App. Flor. p. 350; Lact. 1, 10 fin.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., to lessen, diminish, abate: aestivorum tempus comitiorum mora imminuerat, Sall. J. 44, 3: quod populi semper proprium fuit, quod nemo imminuit, nemo mutavit, Cic. Agr. 2, 7, 19: imminuitur aliquid de voluptate, id. de Or. 1, 61, 259: nihil ex consuetudine luxus atque desidiae, Suet. Ner. 42: postquam se dolor imminuit, Ov. H. 15, 113: verbum imminutum, contracted, Cic. Or. 47, 157.
    2. B. In partic., pregn., to encroach upon, to violate, injure, subvert, ruin, destroy: nullum jus tam sanctum atque integrum, quod non ejus scelus atque perfidia violarit et imminuerit, Cic. Rosc. Am. 38, 109: cupiditas imminuta ac debilitata, id. Phil. 12, 3, 7: bellum attenuatum atque imminutum, id. de Imp. Pomp. 11, 30: pudicitiam, Plaut. Cist. 1, 1, 90: auctoritatem, Cic. Att. 1, 18, 5; cf. id. Verr. 2, 4, 27, § 60: jus legationis, id. ib. 2, 1, 33, § 84: laudem alicujus, id. Att. 14, 17, A, 2: libertatem, id. Caecin. 12, 35: Bocchi pacem, Sall. J. 81, 4: mentes hominum (ebrietas), Gell. 15, 2, 4: Agrippa discidio domum imminuerat, Tac. A. 2, 86.
      With acc. pers. only in Tac.: quamquam Augusta se violari et imminui quereretur, Tac. A. 2, 34: perculso Seneca, promptum fuit Rufum Fenium imminuere, id. ib. 14, 57.
      Hence, immĭnūtus, a, um, P. a., diminished, smaller, weak: mens, Tac. A. 6, 46: modus intercalandi interdum cumulatior, interdum imminutior, Sol. 1, § 44

immĭnūtĭo (inm-), ōnis, f. [imminuo], a lessening, aiminution; a weakening, impairing, injuring (rare but class.).

  1. I. Lit.: pravitas imminutioque corporis, i. e. mutilation, Cic. Fin. 5, 17, 47.
    In mal. part., i. q. devirgin tio, a deflowering, Aus. Cent. Nupt. Idyll. 13.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen.: dignitatis, Cic. Fam. 3, 8, 2: criminis, Quint. 7, 4, 3: malorum, id. 5, 10, 33.
    2. B. In partic., as a figure of speech, the use of a weaker expression for a stronger, Cic. de Or. 3, 54, 207; Quint. 9, 1, 34; 9, 3, 90.

1. immĭnūtus (inm-), a, um, Part. and P. a., from imminuo.

2. immĭnūtus (inm-), a, um, adj. [in-minutus], undiminished, unimpaired, unviolated (post-class.): jus suum habere imminutum, Dig. 24, 2, 6; 38, 2, 44.