Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

dīvīnĭtus, adv. [divinus], from heaven, by divine providence or influence (class.).

  1. I. Prop.: divinitus latae suppetiae, Plaut. Am. 5, 1, 53; cf.: non partum per nos, sed divinitus ad nos delatum, Cic. de Or. 1, 46, 202: Lucr. 2, 180; 5, 199: divinitus accidere, Cic. Part. 23 fin.: velut prodigio divinitus facto, Quint. 1, 10, 47: forte quadam divinitus super ripas Tiberis effusus, Liv. 1, 4, 4: casu quodam an divinitus, Suet. Claud. 13 fin.; cf.: seu forte seu divinitus, Aur. Vict. Vir. Ill. 2: quia sit divinitus illis Ingenium, Verg. G. 1, 415.
  2. II. Transf.
    1. A. By divine communication, by inspiration, prophetically: solus hic homo’st, qui sciat divinitus, Plaut. Curc. 2, 1, 33; Lucr. 1, 736; 5, 52; Cic. Sull. 15, 43; id. de Or. 1, 7, 26; and opp. conjectura, Suet. Caes. 1 fin. Ruhnk.: inspirata, Vulg. 2 Tim. 3, 16.
    2. B. Divinely, admirably, excellently (mostly Ciceronian): quae philosophi divinitus ferunt esse dicta, Cic. de Or. 1, 7, 28: dicta, id. de Or. 3, 1 fin.; 2, 2, 7; cf.: loquitur Pompeius, id. Att. 2, 21 fin.: scripta, id. Fam. 1, 9, 12: ille locus inductus a me, id. Att. 1, 16, 9: meriti homines de me, id. de Sen. 12: corpus humare, Varr. L. L. 5, § 148.