Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

dis-sŏcĭo, āvi, ātum, 1, v. a., to separate from fellowship, to disjoin, disunite.

  1. I. Lit. (almost exclusively poet.): artas partis, Lucr. 5, 355; cf.: dissociata locis concordi pace ligavit, Ov. M. 1, 25: montes opaca valle, * Hor. Ep. 1, 16, 5: Bruttia ora profundo, Stat. S. 1, 3, 32.
  2. II. Trop., to separate in sentiment, to disunite, set at variance, estrange (freq. in Cic.): morum dissimilitudo dissociat amicitias, Cic. Lael. 20, 74: homines antea dissociatos jucundissimo inter se sermonis vinculo colligavit, id. Rep. 3, 2; so, barbarorum copias, Tac. A. 12, 55 fin.: populum armis civilibus, Front. Strat. 1, 10, 4: animos civium, Nep. Att. 2, 2: disertos a doctis, Cic. de Or. 3, 19, 72 (cf. shortly before: doctrinarum divortia facta); cf.: legionem a legione, Tac. A. 1, 28 fin.: excidium (Tencteris) minitans ni causam suam dissociarent, gave up, abandoned, id. ib. 13, 56 (shortly before: illi Tencteros, ulteriores etiam nationes socias bello vocabant); id. H. 4, 37.