Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word disseruit could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

* dissĕrēnasco, āvi, 3, v. inch. n. impers. [dissereno], to clear up, grow clear: cum undique disserenāsset, Liv. 39, 46, 4.

dis-sĕrēno, āre, v. impers. and a.

  1. I. Impers., to be clear, as if by dispersing the clouds: si cacumina (montium) pura flent, disserenabit, Plin. 18, 35, 82, § 356.
  2. II. In late Lat., act., to make clear.
    Only trop., to clear away: disserena oculis nostris nubilum, August. Conf. 13, 15; to cheer: mores procellosos, Cassiod. Var. 6, 6 init.

1. dis-sĕro, sēvi (serui, poet. ap. Macr. S. 2, 14, 12), sĭtum, 3, v. a.,

  1. I. to scatter seed, to sow here and there, to sow (rare): Caeciliana (lactuca) mense Januario recte disseritur, Col. 11, 3, 26: semina in areolas, id. 11, 2, 30; cf.: res in arcas (olitor), Varr. L. L. 6, § 64 Müll.: dissita pars animae per totum corpus, Lucr. 3, 143; cf. id. ib. 377; 4, 888.
  2. II. To fix in the earth at intervals, to plant here and there: taleae mediocribus intermissis spatiis disserebantur, Caes. B. G. 7, 73 fin.

2. dis-sĕro, rŭi, rtum (part. perf. disserta, first in Hier. in Isa. 4, 11; class. form dĭsertus, as a P. a., is very freq.; v. under P. a.), 3, v. a.
Lit., to set forth in order, arrange distinctly; hence, to examine, argue, discuss; or (more freq.) to speak, discourse, treat of a thing (good prose and very freq., esp. in Cic. and Quint.—cf.: disputo, discepto).

        1. (α) With acc. (so in Cic., and usually only with pronouns, but in Tac. also freq. with nominal subjects): idonea mihi Laelii persona visa est, quae de amicitia ea ipsa dissereret, quae disputata ab eo meminisset Scaevola, Cic. Lael. 1, 4; cf. id. de Sen. 21, 78: nihil de ea re, Tac. A. 1, 6: seditiosa de aliqua re, id. ib. 3, 40: permulta de eloquentia cum Antonio, Cic. de Or. 2, 3, 13; cf.: haec cum ipsis philosophis, id. ib. 1, 13, 57: quae inter me et Scipionem de amicitia disserebantur, id. Lael. 10, 33: qui haec nuper disserere coeperunt, cum corporibus simul animos interire, id. ib. 4, 13: haec subtilius, id. ib. 5, 18: aliquid pluribus verbis in senatu, id. Fam. 12, 7; cf. Sall. J. 30 fin.: ea, quae disputavi, Cic. N. D. 3, 40, 95; cf. id. Fat. 5; id. Tusc. 1, 11, 23: ea lege, qua credo omnibus in rebus disserendis utendum esse, id. Rep. 1, 24: pauci bona libertatis incassum disserere, Tac. A. 1, 4; cf. id. ib. 6, 34; id. H. 3, 81: cujus negotii initium, ordinem, finem curatius disseram, id. A. 2, 27; cf. id. H. 2, 2 fin.: paucis instituta majorum domi militiaeque, quomodo rem publicam habuerint, etc., disserere, Sall. C. 5 fin. Kritz.; for the latter constr. with a rel. clause, cf. Quint. praef. § 22, and 1, 10, 22; and with acc. and inf.: malunt disserere, nihil esse in auspiciis, quam quid sit ediscere, Cic. Div. 1, 47, 105; id. Fin. 4, 1, 2 al.
        2. (β) With de: Scipio triduum disseruit de re publica, Cic. Lael. 4, 14; so id. Rep. 1, 23 fin. et saep.; cf. also: consuetudo de omnibus rebus in contrarias partes disserendi, Cic. Tusc. 2, 3, 9: de Scripturis, Vulg. Act. 17, 2 et saep.
          Pass. impers.: ut inter quos disseritur, conveniat, quid sit id, de quo disseratur, Cic. Fin. 2, 1 fin.
          Less freq. for de, super aliqua re, Gell. 19, 1, 19.
        3. (γ) Absol.: ut memini Catonem anno ante quam est mortuus mecum et cum Scipione disserere, Cic. Lael. 3, 11; so, cum aliquo, id. Rep. 1, 21: ita disseruit: duas esse vias, etc., id. Tusc. 1, 30: in disserendo rudes, id. Rep. 1, 8; cf. id. ib. 3, 16; Quint. 12, 1, 35; 12, 2, 25 al.: causa disserendi, Cic. Tusc. 3, 3 fin.: ratio disserendi, id. Fat. 1; cf. id. Fin. 1, 7; id. Ac. 1, 8, 30; and: ars bene disserendi, id. de Or. 2, 38: adhibita disserendi elegantia, id. ib. 2, 2 fin.; cf.: disserendi subtilitas, id. de Or. 1, 15, 68 et saep.
          Hence, dĭsertus, a, um (for dissertus. Cf.: difficultas laborque discendi disertam negligentiam reddidit. Malunt enim disserere, nihil esse in auspiciis, quam quid sit ediscere, Cic. Div. 1, 47, 105; and: disertus a disserendo dictus, Paul. ex Fest. p. 72, 15), P. a., skilful in speaking on a subject; clear, methodical in speaking; well-spoken, fluent (less than eloquens, eloquent: disertos cognosse me nonnullos, eloquentem adhuc neminem, etc., Cic. de Or. 1, 21; and id. Or. 5, 18; cf. also: facundus, loquax, dicax).
  1. A. Prop.: disertorum oratione delenitusutilitates non a sapientibus et fortibus viris sed a disertis et ornate dicentibus esse constitutae, Cic. de Or. 1, 9, 36; cf. id. Phil. 2, 39 fin.; id. Rep. 1, 3; Quint. 2, 3, 7 et saep.; Hor. Ep. 1, 5, 19; id. A. P. 370; Ov. M. 13, 228; id. Tr. 3, 11, 21; Mart. 9, 12, 16 et saep.
    Cf. also, ora, Ov. Tr. 3, 11, 20; and poet., Arpi, because within its limits Cicero was born, Mart. 4, 55: leporum disertus puer, Cat. 12, 9: callidus et disertus homo, i. e. sagacious, shrewd, Ter. Eun. 5, 7, 10.
    Comp., Cic. de Or. 3, 32, 129 (with eloquentior).
    Sup., Cic. Phil. 2, 43, 111; id. de Or. 1, 54, 231; id. Brut. 91, 315; Cat. 49, 1.
  2. B. Transf., of discourse: illam orationem disertam sibi et oratoriam videri, fortem et virilem non videri, Cic. de Or. 1, 54, 231; cf. historia, id. Brut. 26: epilogus, id. Att. 4, 15, 4: verba, Ov. Pont. 3, 5, 8 al.; Quint. 1, 8, 4; cf. id. 2, 11, 5; 8 prooem. § 24; 8, 2, 21.
    Comp.: sententia, Sen. Ep. 21.
    Sup.: litterae, Cic. Att. 7, 2 fin.
    Adv.,
    clearly, expressly, distinctly; eloquently.
        1. (α) dĭserte, Plaut. Am. 2, 1, 31; Afran. ap. Non. 509, 23; Liv. 21, 19 Fabri ad loc.; id. 42, 25, 4 al.; Cic. de Or. 1, 10 fin.; id. Tusc. 5, 9, 24; id. Att. 4, 1, 6; id. Q. Fr. 3, 1, 10; Quint. 12, 1, 30; Tac. Or. 9, 26.
        2. (β) dĭsertim, Liv. Andr., Att. Trag. v. 350 Rib. (ap. Non. 509, 25 sq.); Titin. Com. v. 150 Rib. (ap. Non. ib.); Plaut. Stich. 1, 3, 87.
      1. b. Comp., Mart. 3, 38.
      2. c. Sup., Liv. 39, 28; Quint. 6, 2, 26.

* dis-serpo, ĕre, v. n., to creep about, to spread imperceptibly: late disserpunt tremores, Lucr. 6, 547.

dissertātĭo, ōnis, f. [disserto], a spoken dissertation, discourse, disquisition (not a written treatise; cf. disputatio; late Lat.), Gell. 1, 2, 6; 10, 4, 1; 14, 3, 5 (in Plin. 10, 68, 87, § 190, the true reading is edissertatio) al.

* dissertātor, ōris, m. [disserto], a disputant, Prud. Apoth. 850.

dissertĭo, ōnis, f. [2. dissero],

  1. I. destruction, abolition: cur exsecrabilis ista nobis solis velut dissertio juris humani est? Liv. 41, 24, 10 (dub., this not being the etym. sense of the word; al. dissaeptio, discerptio).
  2. II. The explanation, solution, Hier. in Matt. 13, 13.

disserto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [dissero], to discuss, argue, debate a thing; or to dispute, converse, treat respecting a thing (ante-class. and post-Aug., esp. in Tac.): quid ego cum illo dissertem amplius? Cato ap. Paul. ex Fest. p. 60, 1 Müll.: dic mihi istuc, quod vos dissertatis, Plaut. Men. 5, 2, 58; cf.: vim Romanam pacisque bona dissertans, Tac. H. 4, 69; so, haec atque talia, id. A. 12, 11.
Absol.: ostentandi gratia magno conventu hominum, Gell. 7, 14, 9: totis exercitibus coram dissertare, Tac. A. 13, 38.

dissertus, a, um, v. 2. dissero init.