Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

contemptor (-temt-), ōris, m. [contemno],

  1. I. he who puts small value upon or makes light of a thing, a contemner, despiser (freq. after the Aug. per.; not in Cic. or Hor.): divum Mezentius, Verg. A. 7, 648; cf. superūm, Ov. M. 3, 514: magni Olympi cum dis, id. ib. 13, 761: religionum, * Suet. Ner. 56: gratiae, divitiarum (Cato), Liv. 39, 40, 10: famae, id. 44, 22, 7: suae infamiae, Tac. A. 6, 38: opum, id. H. 4, 5; cf. sui (opp. prodigus alieni), id. G. 31: Amulius aequi, Ov. F. 3, 49: ferri, nullo forabilis ictu, id. M. 12, 170; cf.: vulnerum leones, Plin. 8, 16, 18, § 46: nostri, Ov. M. 11, 7; 9, 240: (Cicero) minime sui contemptor, * Quint. 12, 1, 20 (cf. contemno, II.).
  2. II. Of abstract subjects: lucis animus, Verg. A. 9, 205; cf.: ambitionis animus, Plin. Pan. 55, 9; and absol. as adj.: cui inerat contemptor animus et superbia, a proud, disdainful spirit, * Sall. J. 64, 1.