Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word consecare could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

con-sĕco, cŭi, ctum, 1, v. a. (rare; not in Cic.).

  1. I. To cut up, cut to pieces: brassicam, Cato, R. R. 157: nasturtium minutatim, Varr. R. R. 3, 10, 6: rapa, id. ib. 1, 59, 4: membra fratris (Medea), Ov. Tr. 3, 9, 34: genas, to lacerate, Petr. 137, 4.
  2. II. In Pliny, to cut off, lop, prune: surculos, Plin. 12, 19, 43, § 96: truncum arboris, id. 17, 10, 9, § 58; 36, 26, 66, § 193.

consē̆crānĕus, a, um, adj. [con-sacer], united by the same sacra; only subst., one bound by the same (military) oath (postclass. and rare): mei commilitones, Capitol. Gord. 14: noster, Tert. Apol. 16.

consē̆crātĭo, ōnis, f. [consecro].

  1. I. A religious dedication, consecration: domūs, Cic. Dom. 40, 106; 50, 128: bonorum, id. ib. 48, 125.
    Also of the deification of the Roman emperor, * Tac. A. 13, 2 fin.; * Suet. Dom. 2: falsae consecrationes, Lact. 1, 20, 24; and of the consecration of a priest, Inscr. Grut. 303, 2.
  2. * II. An execration, in laws: consecratione legis aut poenae, cum caput ejus, qui contra fecerit, consecratur, Cic. Balb. 14, 33.
  3. * III. A magical incantation, Lampr. Elag. 9, 1.

consē̆crātor, ōris, m. [consecro], one who consecrates or dedicates (late Lat.): simulacrorum, Firm. Math. 4, 7 fin.: ecclesiae, Tert. Pud. 21 fin.

consē̆crātrix, īcis, f. [consecrator], she who consecrates or makes sacred (late Lat.): bovis Aegyptus, Tert. adv. Gnost. 3.

consē̆cro (written CONSACRO in Monum. Ancyr. 2, 28; 4, 25; Inscr. Orell. 618 al.; v. infra, P. a.), āvi, ātum, 1, v. a. [sacro], to dedicate, devote something as sacred to a deity (class., esp. in prose).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.
          1. (α) With dat.: candelabrum dare, donare, dicare, consecrare Jovi Optimo Maximo, Cic. Verr. 2, 4, 29, § 67: manubias Martis Musis, id. Arch. 11, 27: totam Siciliam Cereri et Liberae, id. Verr. 2, 4, 48, § 106: aedem Tonanti Jovi, Suet. Aug. 29: tres gladios Marti Ultori, id. Calig. 24: locum castrorum Neptuno ac Marti, id. Aug. 18: barbam Capitolio, id. Ner. 12: hunc lucum tibi (with dedico), * Cat. 18, 1 al.
          2. (β) Without dat.: quia consecrabantur aedes, non privatorum domicilia, sed quae sacra nominantur, consecrabantur agriut imperator agros de hostibus captos consecraret, Cic. Dom. 49, 128: aram, id. ib. 55, 140; 53, 137; id. Har. Resp. 5, 9: video etiam consecrata simulacra, id. N. D. 3, 24, 61: locum certis circa terminis, Liv. 1, 44, 4: lucos ac nemora, Tac. G. 9 fin.: agrum Campanum, Suet. Caes. 20: eam partem domūs, id. Aug. 5: simulacrum in parte aedium, id. Galb. 4 al.: locus consecratus, a consecrated, holy place, Caes. B. G. 6, 13; 6, 17 al.; opp. profanus, Cic. Part. Or. 10, 36: tuum caput sanguine hoc, Liv. 3, 48, 6: Gracchi bona, id. 43, 16, 10: veterem Carthaginem nudatam tectis ac moenibus, Cic. Agr. 1, 2, 5.
    2. B. In partic.
      1. 1. Of persons, to elevate to the rank of deity, to place among the gods, to deify: Liberum, Cic. N. D. 2, 24, 62; 3, 15, 39; id. Leg. 2, 11, 28; Tac. A. 13, 14; Suet. Tib. 51; id. Ner. 9; id. Calig. 35; * Hor. C. 4, 8, 27 al.: Olympiadem matrem immortalitati, Curt. 9, 6, 26; 10, 5, 30.
        And of animals: videatcujusque generis beluas numero consecratas deorum, Cic. Leg. 3, 9, 14.
      2. 2. To devote or doom to destruction, to execrate, in laws, vows, and oaths, Cic. Balb. 14, 33 (v. consecratio, II.): caput alicujus, Liv. 3, 48, 5; Plin. Pan. 64, 3.
        And an old formula in declaring war: Dis pater, Vejovis, manesexercitum hostium, urbes agrosque, capita aetatesque eorum devotas consecratasque habeatis, Macr. S. 3, 9, 10.
      3. 3. To surrender to the vengeance of any one: esse (se) jam consecratum Miloni, Cic. Har. Resp. 4, 7.
  2. II. Trop. (most freq. in Cic.).
    1. A. In gen., to devote, dedicate, consecrate.
          1. (α) With dat.: qui certis quibusdam sententiis quasi addicti et consecrati sunt, Cic. Tusc. 2, 2, 5: (corporis curandi) ars deorum immortalium inventioni consecrata, id. ib. 3, 1, 1.
          2. (β) Absol.: cui patriae nos totos dedere et in quā nostra omnia ponere et quasi consecrare debemus, to lay upon the altar of one’s country, Cic. Leg. 2, 2, 5; cf.: consecrare opinionem in illo sanctissimo Hercule, id. Sest. 68, 143: vocabula, Quint. 1, 6, 41: Herculem modo et Patrem Liberum Consecratae immortalitatis exempla referebas, i. e. adduced as instances of deification, Curt. 8, 5, 16.
    2. B. To hallow, recognize as holy (eccl. Lat.): sit Deus nobis non in templis sed in corde consecratus, Lact. de Ira Dei, 23, 28: secum habeat Deum semper in corde consecratum, quoniam ipse est Dei templum, id. 6, 25, 15: Deum in nostro pectore, Min. Fel. Oct. 32, 2.
    3. C. To make immortal, immortalize: ratio disputandi (sc. Socratis) Platonis memoriā et litteris consecrata, Cic. Tusc. 5, 4, 11: amplissimis monumentis consecrare memoriam nominis tui, id. ad Q. Fr. 1, 1, 15, § 44: orator cum jam secretus et consecratus, liber invidiā, famam in tuto collocarit, Quint. 12, 11, 7: beneficium elegantissimo carmine, Val. Max. 1, 7, ext. 3.
      Hence, consē̆crātus (-sā̆cr-), a, um, P. a., consecrated, holy; in sup.: CONSACRATISSIMVS, Inscr. ap. Bellerm. Vig. Rom. Laterc. p. 72, n. 283.

consectānĕus, a, um, adj. [consector] (post-class.).

  1. I. Following eagerly after, hanging upon; subst., an adherent, follower, Sid. Ep. 3, 6; 7, 9; Mos. et Rom. Leg. Coll. 15, 3, 6.
  2. II. Consequent, = consequens: consectaneum est credere, it follows, Arn. 7, p. 214.

consectārĭus, a, um, adj. [consector], that follows logically, consequent (peculiar to the philos. lang. of Cic.): illud vero minime consectarium, Cic. Fin. 4, 18, 50.
Subst.: consectārĭa, ōrum, n., conclusions, inferences, Cic. Fin. 3, 7, 26; 4, 18, 48.

consectātĭo, ōnis, f. [consector], an eager pursuit of a thing, a striving after (very rare; perh. only in the foll. exs.): concinnitatis, * Cic. Or. 49, 165: supervacua generum (uvarum) in numerum, i. e. an enumeration, Plin. 14, 6, 8, § 70.

consectātor, ōris, m. [consector], an eager follower, Cassiod. Hist. Eccl. 2, 8 al.

* consectātrix, īcis, f. [consectator], she who eagerly pursues, an adherent, friend: voluptatis libidines (opp. temperantia libidinum inimica), Cic. Off. 3, 33, 117.

consectĭo, ōnis, f. [conseco], a cutting or cleaving to pieces (very rare): arborum, Cic. N. D. 2, 60, 151: nisi consectionis ejus (materiae) fabricam haberemus, i. e. the art of fashioning it, id. Div. 1, 51, 116.

consecto, āre, v. consector fin.

con-sector, ātus, 1, v. dep., to follow, pursue, strive after eagerly, both in a good and bad sense.

  1. I. Lit., to attend eagerly or continually; to go after a person or thing, etc.
    1. A. Prop. (rare): hos consector, his ultro arrideo, Ter. Eun. 2, 2, 18: mares, feminas, Plaut. Mil. 4, 3, 20; cf.: senectam ovium (opp. agnas fastidire), Plin. 8, 47, 72, § 188: angiporta haec, Plaut. Ps. 4, 7, 137; cf. rivulos, Cic. de Or. 2, 27, 117.
      More freq. (esp. in Cic.),
    2. B. Trop., to pursue eagerly, to strive after, endeavor to gain; to emulate an example, to imitate, etc.: qui non debita consectari soleant, quod debeatur remissuros, Cic. Att. 13, 23, 3: neque quisquam est, qui dolorem ipsum, quia dolor sit, amet, consectetur, adipisci velit, id. Fin. 1, 10, 32: omnes umbras etiam falsae gloriae (corresp. with aucupari inanem rumorem), id. Pis. 24, 57: opes aut potentiam, id. Off. 1, 25, 86: benevolentiam Macedonum largitione, id. ib. 2, 15, 53; id. Leg. 1, 2, 7: verba, id. Caecin. 19, 54: ubertatem orationis, id. Fin. 3, 5, 19: plura (in discourse, opp. comprehendere brevi), id. de Or. 1, 8, 34; Plin. Pan. 75; id. Ep. 5, 6, 43: ista subtilius (in investigating), Plin. 2, 52, 53, § 139: insignia ac paene vitiosa imitando, to imitate, Cic. de Or. 2, 22, 90: vitium de industriā, id. ib. 3, 11, 41: versus Homeri (Maro), Gell. 12, 1, 20.
  2. II. To follow in a hostile manner, to persecule, chase, pursue (most freq. in the histt.): quosdam (latrones) consectatus est et confecit, Cic. Inv. 2, 37, 111: redeuntes equites quos possunt consectantur atque occidunt, Caes. B. G. 5, 58; 3, 26; 4, 14; Nep. Them. 2, 3; Liv. 43, 10, 7; Vell. 2, 19, 2; Tac. Agr. 16; id. A. 4, 24; id. H. 1, 68.
    Of the chase, * Lucr. 5, 965; cf. Liv. 21, 43, 8; 41, 9, 6: Fuflum clamoribus et convitiis et sibilis, Cic. Att. 2, 18, 1; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 2: victos implacabili odio, Tac. H. 4, 1.
    1. B. Trop., of things omnia me mala consectantur, Plaut. Bacch. 5, 1, 7.
      Note: In pass. signif.: uxorem tuam a populo lapidibus consectari video (διώκεσθαι), to be persecuted, Laber. ap. Prisc. p. 793 P.

consectus, a, um, Part., v. conseco.

consĕcūtĭo (also consĕquūtĭo), ōnis, f. [consequor] (several times in Cic. as a philos. and rhet. t. t., elsewhere perh. only in late Lat.)

  1. I. In philos. lang., an effect, consequence: ipsa detractio molestiae consecutionem adfert voluptatis, has pleasure as a consequence, Cic. Fin. 1, 11, 37; id. de Or. 3, 29, 113: simplex autem conclusio ex necessariā consecutione conficitur, id. Inv 1, 29, 45, id. Top. 13, 53 al.
    Plur.: causas rerum et consecutiones videre, Cic. Fin. 2, 14, 45.
  2. * II. In rhet. lang., the proper following of one thing after another, order, connection, sequence: verborumne generibus, numeris, temporibus, personis, casibus perturbetur oratio, Cic. Part. Or. 6, 18.
  3. III. An acquiring, obtaining, attainment ( = adeptio; eccl. Lat.); with gen. obj.: baptismi, Tert. Bapt. 18 fin.: resurrectionis, id. Res. Carn. 52.