Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

ā-mens, mentis, adj.

  1. I. Lit., out of one’s senses, beside one’s self, senseless, mad, insane, frantic, distracted (of every kind of passionate excitement; while insanus designates one diseased in mind; and excors or vecors, one that is without mind; among the poets a favorite word with Verg. and Ov.): inceptio est amentium, haud amantium, Ter. And. 1, 3, 13: homo amentissimus atque in omnibus consiliis praeceps, Cic. Phil. 5, 13: o vecors et amens, id. Pis. 9: arma amens capio, Verg. A. 2, 314: in dies amentior, Suet. Aug. 65: Ne trepides caeli divisis partibus amens, that thou tremble not senselessly at the divided heavens, Lucr. 6, 86: lugubris et amens, Ov. M. 2, 334: cursuque amens, Verg. A. 2, 321: adspectu amens, id. ib. 4, 279; so id. ib. 12, 776; and with gen.: amens animi, id. ib. 4, 203 (cf. Rudd. II. p. 73): dolore amens, Ov. Tr. 1, 3, 92: terrore amens, Liv. 32, 12: amens invidiā, id. 8, 31: amens metu, id. 23, 9; 1, 48: periculi magnitudine amens et attonitus, Curt. 6, 9.
  2. II. Meton., foolish, stupid: homo audacissimus atque amentissimus, Cic. Verr. 1, 3, 7 (cf. a little before: quod cum incredibili ejus audaciā singularis stultitia conjuncta est).
    Of things: amentissimum consilium, Cic. Att. 7, 10: cogor amenti caeca furore, Cat. 64, 197: impetus amens, Luc. 4, 279 al.
    Adv. not used.

āmentĭa, ae, f. [amens], the being out of one’s senses, beside one’s self, madness, insanity.

  1. I. Lit.: animi adfectionem lumine mentis carentem nominaverunt amentiam eandemque dementiam, Cic. Tusc. 3, 5, 10: Di monerint meliora atque amentiam averruncassint tuam, Pac. ap. Varr. L. L. 7, § 102 Müll., and in Paul. ex Fest. p. 373 Müll. (Trag. Rel. p. 90 Rib.): heu cor ira fervit caecum, amentiā rapior ferorque, Att. ap. Non. 503, 7 (Trag. Rel. p. 194 Rib.): Quor meam senectutem hujus sollicito amentiā, Ter. And. 5, 3, 16: Quae istast pravitas, Quaeve amentiast … ? id. Heaut. 5, 2, 21; id. Hec. 4, 4, 50 (not elsewhere in Ter.): flagrare cupiditate atque amentiā, Cic. Verr. 2, 4, 34: amentiā atque audaciā praeditus, id. ib. 2, 2, 42; Ov. M. 5, 511: tanta vis amentiae verius quam amoris mentem turbaverat, Liv. 3, 47; 23, 9: Percutiat te Dominus amentiā, Vulg. Deut. 28, 28; ib. Zach. 12, 4.
  2. II. Meton.
    1. A. Folly, stupidity (cf. amens, II.): si quem amentia verset, Hor. S. 2, 3, 249.
    2. B. Malice, malignity (eccl. Lat.): propter multitudinem amentiae (tuae), Vulg. Os. 9, 7.