Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

af-fingo (better adf-), inxi, ictum, 3, v. a., to form, fashion, devise, make, or invent a thing as an addition or appendage to another.

  1. I. Lit. (esp. of artists).
          1. (α) With dat.: nec ei manus adfinxit, Cic. Tim. 6: saepta, adficta villae quae sunt, Varr. R. R. 3, 3, 2.
          2. (β) Absol.: Nullam partem corporis sine aliquā necessitate adfictam reperietis, Cic. Or. 3, 45, 179.
  2. II. Trop., to make up, frame, invent, to add falsely or without grounds: faciam ut intellegatis, quid error adfinxerit, quid invidia conflārit, Cic. Clu. 4: vitium hoc oculis adfingere noli, Lucr. 4, 386: neque vera laus ei detracta oratione nostrā, neque falsa adficta esse videatur, Cic. Imp. Pomp. 4, 10; so id. Phil. 1, 3; id. Or. 22; id. Tusc. 3, 33: addunt ipsi et adfingunt rumoribus Galli, Caes. B. G. 7, 1: cui crimen adfingeretur, might be falsely imputed, Tac. A. 14, 62.
  3. III. In a general signif.
    1. A. To add or join to, to annex (always with the accessory idea of forming, fashioning, devising): sint cubilia gallinarum aut exsculpta aut adficta firmiter, Varr. R. R. 3, 9, 7: multa natura aut adfingit (creating, she adds thereto) aut mutat aut detrahit, Cic. Div. 1, 62, 118: tantum alteri adfinxit, de altero limavit, id. de Or. 3, 9, 36.
    2. B. To feign, forge: litteras, App. M. 4, 139, 34 Elm.