Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

dē-digno, āvi, 1, v. a., collat. form of dedignor: tumulos aut ossibus urnas dedignant animae, Dracont. Carm. 9, 28 (Duhn).

dē-dignor, ātus, 1, v. a. dep., to reject as unworthy, to disdain, scorn, refuse (most freq. in Ov.; perh. not ante-Aug.).

        1. (α) With two accs.: quos ego sim toties jam dedignata maritos, * Verg. A. 4, 536; so, aliquem maritum, Ov. H. 16, 195: virum, Pelasgum, id. ib. 12, 83: comitem amicum, id. Pont. 1, 7, 33: Philippum patrem ( = abdicare), Curt. 6, 11: nec dedignanda carmina, Sil. 13, 538.
        2. (β) With inf.: magni genibus procumbere non est Dedignata Jovis, Ov. M. 13, 586; id. F. 4, 36; id. Pont. 2, 2, 79; Curt. 10, 5, 33; Tac. A. 2, 34 fin.
        3. (γ) Absol.: accendebat dedignantes, Tac. A. 2, 2.